کودتای نظامیان میانمار در نخستین روز ماه فوریه میلادی (12 بهمن 1399) سبب بازداشت «آنگ سان سوچی» (رهبر حزب حاکم قبل از کودتا که عنوان برنده صلح نوبلِ سابق و جنایتکارِ لاحق را نیز دارد) و اعضای حزب او شد. به این ترتیب، کسانی که در نسل‌کُشیِ مسلمانان این کشور و تجاوزات و جنایات دیگر در سال 2017 با هم شراکت داشتند، به جان هم افتادند.
ارتش میانمار روز شنبه با شبه نظامیان محلی در شمال غرب این کشور که مخالف کودتای نظامی هستند، درگیر شدند. درگیری‌ها در شهر «میندات» در استان «چین» میانمار در حالی شدت گرفت که «خونتا» [دولت کودتا] در مواجهه با اعتراضات روزانه، اعتصاب‌ها و حملات خرابکارانه، با چالش‌هایی رو‌به‌روست. به گزارش ایسنا، خونتا در شهر مذکور حکومت نظامی اعلام کرده و سپس، حملات علیه آنچه که «تروریست‌های مسلح» نامید، افزایش داده است.
هنوز آماری از تلفات و خسارات این درگیری خونین منتشر نشده است. بر اساس تصاویر ویدئوهای ضبط شده از سوی ساکنان، که در رسانه‌های اجتماعی منتشر شده است، هلیکوپترهای ارتش دست به حمله با راکت زده‌اند. در نتیجه حملات توپخانه‌ای ارتش، چندین منزل مسکونی در شهر تخریب شده‌اند. گفتنی است، آمارها از درگیری‌های چند روز گذشته نشان می‌دهد که بیش از ۳۰ نیروی نظامی ارتش میانمار کشته و ۸۰ نفر دیگر مجروح شده‌اند.
گروه شبه نظامی «نیروی دفاعی چینلند» برای واکنش به کودتا تشکیل شد. آژانس خبری میانمار تحت کنترل خونتا اعلام کرد، طی روزهای چهارشنبه و پنجشنبه در میندات، ۱۰۰ تن در حمله به پاسگاه پلیس دست داشته و ۵۰ تن دیگر هم به بانک حمله کرده‌اند. یکی از قانونگذاران محلی می‌گوید، این حمله وقتی آغاز شد که ارتش از
آزاد سازی هفت جوان بازداشت شده، امتناع کرد.
بر اساس اعلام انجمن کمک رسان به زندانیان سیاسی،‌ دست کم ۷۸۸ تن در جریان سرکوب‌های معترضان به دست نیروهای ارتش، کشته شده‌اند. طبیعی است که ارتش میانمار این آمار را رد کرده و علیه رسانه‌ها،‌ اینترنت و سایر رسانه‌ها، محدودیت‌های شدیدی را اعمال کرده است.
گفتنی است، از آغاز کودتا تا کنون چندین گروه از شبه نظامیان عمدتاً قومی از اعتراضات علیه ارتش حمایت کرده‌اند. این گروه‌ها حتی جوانان معترض را آموزش می‌دهند تا بهتر بتوانند از خود دفاع کنند، اما مسئله این‌جاست که گروه‌های شبه نظامی تاکنون نتوانسته‌اند علیه ارتش میانمار با یکدیگر متحد شوند. این گروه‌های قومی هر کدام سودایی دارند، عده‌ای به دنبال احیای حقوق قومی خود هستند، گروهی به دنبال خودمختاری و گروهی جدایی‌طلب هستند و همین انگیزه‌های متفاوت، میان این گروه‌ها فاصله می‌اندازد.