امین‌الاسلام تهرانی
از پیامبر اسلام (ص) نقل می‌کنند که فرمود: «خَیرُكُم خَیرُكُم لِنِسائِكُم وَ بَناتِكُم؛ بهترین شما، کسى است که نسبت به همسران و دخترانش نیکو رفتارتر باشد.»
1. دختران نوجوان کابلی به دو «جُرم نابخشودنی» پَـرپَـر شدند؛ به جرم «شیعه» بودن و «دختر» بودن! روز شنبه در کابلِ افغانستان ۵8 دخترِ دبیرستانیِ شیعه شهید شدند و ۱۵5 دختر دیگر جانبازِ این جنایت شدند، جنایتی از سنخ جنایت‌هایِ گروه‌هایِ بی‌خردِ سلفی-تکفیری. چند انفجار در مقابل یک مدرسه که در آن دختران شیعه نوجوان درس می‌خوانند، جنایتی است که معمولاً از «شیردل‌های سلفی-تکفیری!» برمی‌آید که نوک پیکان‌شان همواره نه به سمت نظامیانِ اشغالگر و... بلکه به سوی مسلمانانِ غیرنظامیِ خودی به‌ویژه شیعیان بوده است؛ حال اگر این مظلومان، دخترانی باشند که هیچ ابزار دفاعی از خود ندارند چه بهتر!
2. اینکه سلفی- تکفیری‌هایی که وصله ناجور جهان اسلام هستند، چگونه تولد کردند «یکی داستانست پر آب چشم» و در این یادداشت که برای تظلم‌خواهیِ دخترانِ نوجوانمان نگاشته شده نمی‌گنجد. اما همین قدر کافی است بدانیم که این جریان همان جریانی است که سال‌هاست در عربستان سعودی ادامه دارد، همان جریانی است که القاعده، طالبان، داعش و... همه از آن سربرآوردند و مؤلفه اصلی آن باورهای خشونت‌آمیز و ابلهانه‌ای است که یادآور سال‌هایِ حکمرانی کلیسا در قرون وسطا است. شیعه‌ستیزیِ کور شاخصه اصلی تمام این گروه‌ها است و پست انگاشتنِ زن هم از کلیشه‌های ذهنی آنان است؛ یادمان نمی‌رود که در جریان مشهور آتش گرفتن مدرسه دخترانه در عربستان اجازه نجات دادن دخترها را ندادند چون که قربانیان دخترند! اشتراک عملی همه این گروه‌های تکفیری هم رفتار وحشیانه نسبت به گروه‌های بی‌دفاع مردم است. تمام این ویژگی‌ها در جنایتِ «شنبه سیاهِ کابل» مشهود است.
3. بی‌تردید اگر یک سوی ناامنیِ افغانستان، نفوذ جریان‌های جنایتکارِ سلفی- تکفیری است، سوی دیگرش 20 سال اشغالگریِ بی‌فرجامِ این کشور به دستِ نیروهای آمریکایی و همپیمانانش است. غرب به رهبریِ آمریکا برای هزیمت القاعده وارد افغانستان شد - حداقل به ظاهر- اما آیا واقعاً این لشکرکشی عظیم با هزینه‌های گزافش به نتیجه رسید و القاعده نابود شد؟ القاعده نابود نشد که هیچ، همپیمانش طالبان بیش از گذشته در افغانستان فعال است و پای تروریست‌های داعشی نیز به این کشور باز شده است. دولتِ مرکزی افغانستان نیز که سال‌هاست از جلسه مذاکره‌ای با اشغالگران به جلسه دیگری در تردد است، در تأمین امنیت جان شهروندانش شکست خورده است. طبیعی است وقتی دولتی اقتدار نداشته باشد، بازوی دیپلماتیک آن نیز بی‎تمکین خواهد بود.
4. سخنگوی سرویس اقدام خارجی اتحادیه اروپا در بیانیه‌ای گفته است، اتحادیه اروپا در غم کسانی که عزیزانشان را در تازه‌ترین حمله تروریستی وحشتناک در افغانستان از دست داده‌اند، همدردی می‌کند. پرسش اینجاست که اروپا به عنوان همپیمان آمریکا در افغانستان پس از 20 سال اشغال این کشور باید فقط همدردی کند؟ اروپا مسئولیتی در تأمین امنیت این کشور نداشته است؟ اگر نه؛ 20 سال حضور در افغانستان برای چه بوده است؟ مسئله دیگر آن است که دولت‌های اروپایی با تبدیل گروه‌های سلفی- تکفیری به نماد اسلام سال‌هاست که به جریان اسلام‌هراسی در غرب دامن زده‌اند و اسلام را دشمنِ غرب تصویر کرده‌اند، اما هیچ‌گاه پاسخ این پرسش را نداده‌اند که چرا این گروه‌ها که به باور آنان نماد اسلام هستند، همواره مسلمانان را هدف قرار می‌دهند، نه نیروهای اشغالگرِ آنان را؟