محمدجواد ظریف در حساب شخصی خود در صفحات اجتماعی نوشت: یک هفته‌ای است که در پی پخش برداشت و تحلیل تلخ این دانشجوی روابط خارجی از یک برهه تاریخی-آن هم صرفا برای انتقال صادقانه تجربیات به مسئولین آینده و بدون هیچ‌گونه قصدی برای انتشار وسیع و یا حتی محدود آن-احساسات پاک عاشقان شهید والامقام سردار سپهبد قاسم سلیمانی و خانواده آن شهید و بخصوص شیر دخترش زینب خانم -که برایم همچون فرزندان خودم عزیز است-جریحه‌دار شده است. برخی هم تلاش کرده‌اند از این شرایط ناگوار وسیله‌ای برای برهم زدن همدلی میان آحاد مردم دلاور این مرز و بوم و یا ابزاری برای اهداف کوتاه سیاسی بسازند.
ظریف در ادامه نوشت:از همه بزرگوارانی که در این روزها -با علم به عشق و همراهی دیرینم با شهید سلیمانی- با حمایت و روشنگری‌های خود بنده را مرهون لطفشان قرار داده‌اند سپاسگزارم.
وی تاکید کرد: لازم است تأکید کنم که عرایض بنده -که هیچ ادعایی جز صداقت بر قطعیت‌ آن ندارم- ذره‌ای از عظمت شهید سلیمانی و نقش بی‌بدیل او در بازآفرینی امنیت ایران، منطقه و جهان نمی‌کاهد. ولی اگر می‌دانستم جمله‌ای از آن عرایض انتشار عمومی پیدا می‌کند، حتما همچون گذشته آن را بر زبان نمی‌آوردم. نه برای اینکه مردم را محرم نمی‌دانم، بلکه از آن جهت که در جهان به هم پیوسته کنونی که انتخاب مخاطب را ناممکن ساخته و در آشفته‌بازار سیاست، اغیار را محرم نمی‌شمارم.
همه را بخشیدم!
وزیر خارجه در ادامه تصریح کرد: در سحرگاه ضربت خوردن شاه مردان و به هنگام اعمال شب قدر، همه کسانی که به باور خودم به من تهمت و افترا زده ‌بودند را بخشیدم. امیدوارم مردم بزرگوار ایران و همه عاشقان سردار و به ویژه خانواده بزرگوار سلیمانی عزیز نیز بنده را ببخشایند.
عذرخواهی طلبکارانه
متاسفانه آقای ظریف در این متن، به‌جای عذرخواهی از افکارعمومی و تلاش برای جبران ‌اشتباهات خود، با لحنی طلبکارانه، تاکید کرده که همه کسانی که به وی تهمت و افترا زده‌اند را بخشیده است!
ظریف در روزهای گذشته نیز در اولین واکنش پس از انتشار فایل صوتی، اظهارات خود در فایل صوتی اخیر را «نظر کارشناسی» نامیده است. سؤال اینجاست که از کی تا به حال به دروغ و تحریف و ادعاهای بدون سند، می‌گویند «نظر کارشناسی»؟!
یکی از فعالین رسانه‌ای در واکنش به متن منتشر شده توسط ظریف نوشت: نکته صوت آقای ظریف بیان نظر کارشناسی نیست، بلکه انداختن ‎ناکامی‌های دیپلماسی بر دوش میدان بود. این نگاه ‎خسارت‌بار است و باید اصلاح شود.
حلالیت خواهیِ اجباری!
متن منتشر شده ظریف در واکنش به فایل صوتی و در ادامه متن به اصطلاح عذرخواهی وی، در حقیقت عذر بدتر از گناه است. وزیر امور خارجه در این متن، بدون عذرخواهی از مردم ایران، با طلبکاری، صرفا به ماله‌کشی درباره اقدام تأسف‌برانگیز خود پرداخته است.
یکی از فعالین رسانه‌ای با‌ اشاره به متن به اصطلاح عذرخواهی ظریف نوشت:«و سرانجام، عذرخواهی طلبکارانه ظریف؛ تقدمِ بخشیدنِ مخالفین بر طلب بخشش کردن؛ تقدمِ منتِ حلال کردنِ منتقدین بر حلالیت‌خواهیِ اجباری...».
یکی از فعالین فضای مجازی هم با ‌اشاره به متن منتشر شده توسط ظریف نوشت:«خلاصه بیانیه  ظریف؛ 1) مردم ایران حلالتون کردم که نسبت به اهانت‌های من درباره شهید سلیمانی ناراحت شدین؛2) تمام دروغها و اهانت‌ها و افتراهایی که بیان کردم درست بوده؛3) اگه می‌دونستم لو میرم، نمی‌گفتم».
مهدی فضائلی، فعال رسانه‌ای نیز در توئیتی نوشت:«پست اخیر آقای ظریف از جهت اخلاقی خوب است ولی نگرانی اصلی تحلیل ایشان است. اگر میدان نتوانسته بود گروه‌های تکفیری را مهار کند و آنها به پشت مرزها و یا داخل ایران عزیز رسیده بودند 5+1 حاضر بودند با شما وارد مذاکره بشوند؟ آیا امروز برجامی که همه دستاورد شماست وجود می‌داشت؟».
یک کاربر نیز در توئیتی نوشت:«معمولا کسی که توبه می‌کند اول ‌اشتباهش را می‌پذیرد، بعد از حقوق الناسی که بر ذمه‌اش رفته حلالیت می‌طلبد، سپس تلاش می‌کند گناهش را تکرار نکند.در متن ایشان هیچکدام را ندیدیم و اصرار ظریف بر سخنان ناهنجارش که چندین مورد آن هم تکذیب شد، بی‌فایده و از سر استیصال است».