شهید مدافع حرم علی جمشیدی، یکی از شهدای عملیات خان طومان در اردیبهشت سال 1394 بود. شهیدی از دیار مازندران و زاده شهرستان نور که جوانی خود را صرف ترویج فرهنگ شهادت کرد و مزد زحماتش، فدا شدن در راه حرم زینب(س) و پیوستن به خیل شهدا بود.
یکی از ویژگی‌های شهید جمشیدی، تسلط وی بر ادبیات و قلم زیبا و شیوایش بود. او غرق در عشق به حقیقت و شیدای راه حسین(ع)، وصیتنامه‌ای تأثیرگذار و پرملاحت را ثبت کرده است. در بخش‌هایی از این وصیتنامه، آمده است:
«مدتی است دلتنگ حرم شده‌ام، بدجوری دلم هوای حرم بی‌بی دارد... مدتی است قلبم پاهایم را به حرکت درمی‌آورد و بسوی حرم می‌برد؛ اگر لایق بودم مرا بپذیر این بنده روسیاه را...
در این برهه مسئولیت سنگینی بر دوش ماست و اگر نتوانیم از پسش برآئیم شرمنده و خجل باید بسوی خداوند و نبی‌اش و ولی‌اش برویم چرا که مقصریم. کلُّ یومٍ عاشورا و کلُّ ارضٍ کربلا و به قول سید مرتضی آوینی این یعنی اینکه همه ما شب انتخابی داریم که به صف عاشورائیان بپیوندیم و یا از معرکه جهاد بگریزیم و در خون ولی خدا شریک باشیم. ان‌شاءالله که یار و یاور امام زمانمان خواهیم بود...
در پایان؛ خوش ندارم این شادمانی را با لباس‌های سیاه و غمگین ببینم، غم اگر هست برای بی‌بی جان حضرت زینب کبری(س) هست، برای اربابمان اباعبدالله الحسین(ع)است و اگر دلتان گرفته روضه ایشان را بخوانید که منم دلم برای روضه ارباب و خانم جان تنگ است...
[برخی از] مردم این زمانه ما را سرکوب می‌کنند که کجا می‌روید و برای چه کسی می‌جنگید؟ اما آنان غافلند که ما خود نمی‌رویم، گویی ما را صدا می‌زنند، قلبمان پایمان را به حرکت وامی‌دارد، جز اینکه دختر علی(ع) و سه ساله امام حسین(ع) بر روی اسم ما مهر شهادت زده‌اند، من جوابی جز این ندارم که خون ما رنگین‌تر از قاسم و علی‌اکبر حسین علیه‌السلام نیست.»