رسول خدا(ص) روزی پس از ادای نماز صبح چشمش به جوانی رنگ‌پریده و نحیف افتاد در حالی که از خود بی‌خود شده بود و تعادل خود را نمی‌توانست حفظ کند، پرسید: کیف اصبحت؟ حالت چگونه است؟ گفت: اصبحت موقنا در حال یقین به سر می‌برم. حضرت فرمود: علامت یقینت چیست؟ عرض کرد: گویی عرش پروردگار را می‌بینم و مردم همه محشور شده‌اند و برای حسابرسی آماده‌اند و من در میان آنها هستم. گویی هم‌اکنون اهل بهشت را در بهشت متنعم و اهل دوزخ را در دوزخ معذب می‌بینم. گویی هم‌اکنون با این گوشها آواز حرکت آتش جهنم را می‌شنوم. پیامبر اکرم(ص) به اصحاب خود رو کرد و فرمود: این شخص بنده‌ای است که خداوند قلب او را به نور ایمان منور گردانیده است. آنگاه به جوان فرمود: حالت خود را حفظ کن که از تو سلب نشود. جوان عرض کرد: دعا کنید خداوند مرا شهادت روزی فرماید. طولی نکشید که غزوه‌ای پیش آمد و او شهید شد.(1)
____________
۱-کلام و عرفان و حکمت عملی، شهید مطهری، ص 92