درگذشته برخی از تهیه‌کنندگان دایره را برای ورود افراد غیر به سینما خیلی تنگ کرده بودند، به طوری که به ندرت کسی می‌توانست وارد دایره بسته سینمای ایران بشود. در حالی‌که امروز از جوانان بااستعداد به عنوان کارگردان و هنرپیشه استقبال می‌شود و به راحتی فیلمشان را می‌سازند و همه عوامل کارت حرفه‌ای و صنفی دارند. در حالی‌که در رژیم سابق حتی اجازه نمی‌دادند که کسی وارد جرگه سرمایه‌گذاران سینما و تهیه‌کنندگان بشود، چه رسد به کارگردانی و بازیگری. ضمنا همه عوامل سرصحنه پیش از انقلاب کارگردان و فیلمبردار و بازیگران و یکی-دو کارگر صحنه بودند که بازیگر نقش منفی هم بودند، در آن زمان از منشی صحنه، طراح لباس و صحنه حتی از سینه موبیل خبری نبود.
در این حال نادر رفیعی برادرزاده شکرالله رفیعی سازنده و فیلمبردار فیلمهای کافه‌ای در رژیم شاه که قافیه را باخته بود، صحبت وی را قطع کرد و گفت: استاد اما به نظر نمی‌رسد درامر بازیگری و کارگردانی ستاره‌ای ظهور کرده باشد چون جمهوری اسلامی از ستاره‌سازی وحشت دارد.
در این هنگام علی مرتضوی پاسخ داد: اتفاقا این اتفاق مبارکی است که در ایران مردم می‌گویند فیلم فلان کارگردان و نمی‌گویند بهمان بازیگر، یعنی سینماگران را شناخته‌اند و با آگاهی به سینما می‌روند. آن هم فیلمهایی که از داستان و ساختار قوی‌تری برخوردار است.
اما در زمینه بازیگر هم، بنده برعکس شما فکر می‌کنم بازیگرانی در سالهای پس از انقلاب ظهور کرده‌اند که آدم لذت می‌برد از بازی آنها، ضمن آنکه همه اینها رفته‌اند دانشگاه و درس خوانده‌اند و این جوانان در همه حرفه‌های سینمای ایران، رفته‌اند و درسهای مربوط را در دانشگاه‌ها خوانده‌اند و آدم بیسواد امروز در سینمای ایران نیست. در حالی‌که در رژیم شاه کسی درس نخوانده بود.
در ادامه متاسفانه صحبت‌های مرتضوی توسط گوینده قطع شد، زیرا وی می‌خواست از مافیای مهدی میثاقیه و بهائیان در سینمای ایران حرف بزند.