اغلب فیلم‌های سی‌ونهمین جشنواره فیلم فجر، همچنان با انتقادات تندی از سوی منتقدان و کارشناسان، به‌ویژه از نظر محتوایی مواجه می‌شوند. اما نکته قابل تأمل این است که بخشی از این انتقادات، متوجه فیلم‌هایی است که با بودجه مراکز دولتی ساخته شده‌اند.
بنیاد سینمایی فارابی که مهم‌ترین حامی ‌ساخت فیلم‌های فاخر تاریخی و راهبردی بود، در سال‌های اخیر به مشارکت در تولید فیلم‌هایی با وضعی متضاد با قبل رو آورده است. این بنیاد، سال گذشته گروهی از ضعیف‌ترین فیلم‌های جشنواره را تولید کرد و یکی از آنها از سوی منتقدان، فیلمی‌«ضدایرانی» لقب یافت. غالب فیلم‌هایی که در سال 99 با مشارکت بنیاد فارابی تولید شده‌اند نیز به جمع نامزدهای سی و نهمین جشنواره فیلم فجر راه نیافته‌اند و درنتیجه این روزها در جشنواره غائب هستند، اما سه چهار فیلم این بنیاد درحال نمایش در جشنواره نیز، از آثار کم‌مخاطب این رویداد محسوب می‌شوند. این درحالی است که در دهه‌های قبل، فیلم‌های بنیاد فارابی، خلأهای سینمای ایران را در حوزه‌های سیاسی و تاریخی و دفاع مقدس پر کرده و جوایز جشنواره فجر را درو می‌کردند؛ فیلم‌هایی مثل «بازمانده»، «چ»، «ملک سلیمان» و... این نشان می‌دهد که بنیاد فارابی در حوزه تولید و مشارکت، نیازمند یک آسیب‌شناسی جدی است.
همچنین مرکز گسترش سینمای مستند و تجربی، از دیگر مراکزی که با بودجه عمومی کشور به تولید فیلم می‌پردازد، امسال در جشنواره فجر، فیلمی ‌را تولید کرده که از حیث مضمون و جهت‌گیری محتوایی، با انتقاداتی مواجه شده است. از جمله اینکه سایت سینماپرس درباره محصول جدید مرکز گسترش نوشته است: «اثری که با سیاه‌نمایی مختص به خود تلاش می‌کند تا سبک زندگی اسلامی و ایرانی را دچار فروپاشی عمیق تمدنی نشان داده و وضعیت جامعه کنونی ایران را به‌شدت ضد طبقه سنتی و ضداخلاق نشان دهد.» خبرگزاری تسنیم هم نوشت: «عقده‌گشایی فیلم از انقلاب و جنگ در دل یک ماجرای ساده، به‌زعم کارگردان یک کار هوشمندانه و فکورانه است در حالی که آن‌قدر برای مخابره کردن پیام خود در قالب گفت‌وگوها اصرار دارد که نشان می‌دهد هنر چندانی برای گفتن پیام خود به‌صورت زیرپوستی ندارد.»