این تحلیل را وبسایت الف در نقد فرافکنی‌های اخیر کسانی چون حجاریان منتشر کرده و نوشت: کارنامه دولت اعتدال طی هفت سال گذشته موجب شده که جریانات حامی آن در ماه‌های پایانی به هر نحوی تلاش کنند تا حداقل در حرف از آن فاصله بگیرند.
در آخرین اظهارنظر سعید حجاریان، عنوان داشته است: «دندانه کلید شدن، یعنی کلید از خودمان نبوده است. لازمه کلیدداری دولت و مسئولیت‌پذیری سیاسی لغو نظارت استصوابی و پایان سیاست‌ورزی نیابتی است.» بی‌تردید در کمتر از 5 ماه تا برگزاری انتخابات ریاست جمهوری تاکید بر این موضوع که آقای روحانی از جریان اصلاح‌طلب نبوده یا اینکه تا زمانی که نامزد اصلی آنها در انتخابات حضور نداشته باشد نمی‌توان مسئولیت آن را پذیرا باشند نه تنها با عقل و منطق سازگار نیست بلکه نوعی بی‌اخلاقی و توهین به افرادی که با تشویق آنها رای دادند نیز هست و ناگفته پیداست نهایت چنین سیاست‌ورزی تاکید بر ولنگاری در عرصه سیاسی است.
بر همگان آشکار است که اصلاح‌طلبان چه در سال 1392 و چه در سال 1396 با تمام توان از حسن روحانی حمایت کردند. بالطبع اگر آنها مخالف خط‌مشی دولت اعتدال بودند حداقل انتظار این بود در سال 1396 از وی حمایت نمی‌کردند یا اینکه می‌توانستند سیاست سکوت را در پیش بگیرند و از نامزدی حمایت ننمایند یا حداقل با اما و اگر حمایت می‌کردند. اما وقتی به صراحت آقای خاتمی به عنوان لیدر اصلاح‌طلبان به میدان می‌آید و «تکرار می‌کند» اخلاق سیاسی حکم می‌کند که پاسخگوی کارنامه آن نیز
باشند.
البته خود سعید حجاریان در سال 1396 مردم را ترغیب به رای دادن به روحانی می‌کرد و صدالبته آن روزها صحبتی از نظارت استصوابی، شورای نگهبان، سیاست نیابتی و... نبود. او در یادداشت تلگرامی در اردیبهشت ماه 96 نوشته بود «آقای روحانی چهار سال پیش با یک کلید آمد و توانست قفل تحریم‌های هسته‌ای را با آن باز کند و برجام را رقم بزند. روحانی این بار با یک دسته کلید آمده است.»
جدا از این پرسش منطقی که آن دسته‌کلید الان کجاست؟ سوالات دیگری نیز قابل طرح است. اینکه مثلا شورای شهر تهران نیز که در آنجا خبری از نظارت استصوابی نبوده و نیست چه عملکرد خاص و ویژه‌ای داشته است؟ تزلزل در انتخاب شهردار، شوآف درباره نامگذاری نام خیابان‌ها، ثبت آرزوهای شهروندان تهرانی... بخشی از عملکرد شورای شهر در دوره پنجم است که تماما اصلاح‌طلبند.به نظر می‌رسد هرچه زمان 28 خرداد 1400 نزدیک‌تر می‌شود انتظار این است که اصلاح‌طلبان تلاش کنند تا فاصله خود را با دولت بیشتر و بیشتر کنند؛ چرا که براساس برخی نظرسنجی‌ها میزان محبوبیت روحانی به زیر ده درصد افت کرده است.
اما فاصله‌گیری از دولت در ماه‌های پایانی نمی‌تواند راهگشای آنها در انتخابات پیش رو باشد. در واقع قرار نیست اصلاح‌طلبان هر بار بعد از مدتی با بی‌مسئولیتی و حاشیه‌پردازی از توضیح درباره عملکرد خود سر باز بزنند و جوابگو نباشند.