بر اساس گزارش فوق که به تازگی منتشر شده، حجم نقدینگی کل کشور منتهی به شهریور ١٣٩٩، معادل ٢٨٩٥٨,٩ هزار میلیارد ریال(نزدیک به 2/9 هزارهزار میلیارد تومان) بوده است که نسبت به پایان سال قبل رشد ١٧.١ درصدی داشته است.
از سوی دیگر خبرگزاری تسنیم هم با استناد به گزارش فصلی اقتصاد ایران نوشت طبق این گزارش جمع کل پایه پولی در پایان شهریورماه امسال برابر 3720.6 هزار میلیارد ریال بوده که نسبت به پایان سال 1398، رشد 5.4 درصدی داشته است. خالص دارایی‌های خارجی بانک مرکزی نیز در فصل دوم امسال، 3631.8 هزار میلیارد ریال بود که رشد 4.5 درصدی را به ثبت رساند به نحوی که در سال 98 این میزان 3475.7 هزار میلیارد ریال بود. گفتنی است، افزایش پایه پولی به معنای سوءمدیریت دولت در انضباط مالی و پولی است؛ یعنی دولت کسری خود را با افزایش پایه پولی تأمین می‌کند که موجب افزایش نقدینگی و متعاقباً تورم می‌شود و این استدلال در دولت روحانی بارها برای انتقاد از عملکرد دولت‌های نهم و دهم در زمینه افزایش پایه پولی استفاده شده است. پایه پولی به معنای پول پرقدرت و تورم‌زا است که توسط بانک مرکزی از طریق خلق اعتبار یا چاپ اسکناس صورت می‌گیرد. اجزای پایه پولی عبارتند از: خالص دارایی‌های خارجی بانک مرکزی، خالص بدهی بخش دولتی به بانک مرکزی، بدهی بانک‌ها به بانک مرکزی و خالص سایر موارد. همانطور که آمار رسمی مرکز آمار نیز نشان می‌دهد، رشد ذخایر خارجی و اثر آن در افزایش پایه پولی عمدتا به دلیل استقراض از بانک مرکزی به شیوه جدید است و آن استفاده از منابع صندوق توسعه ملی است. در این روش، بانک مرکزی به دلیل استفاده دولت از منابع صندوق توسعه ملی، بدون اینکه منابع ارزی در اختیار داشته باشد، منابع جدید پولی را در اختیار دولت قرار می‌دهد.
 بنابراین چاپ پول فعلاً از بخش رشد ذخایر خارجی بانک مرکزی است. با توجه به اینکه بانک مرکزی به منابع ارزی صندوق توسعه ملی دسترسی ندارد، در نتیجه نمی‌تواند به شکل گذشته در بازار مداخله کرده و در نتیجه نقش تعادلی خود را در بازار ارز مانند گذشته ایفا کند.