(بدان ای سالک راه خدا!) حضرت زهرا(س) پس از پیامبر(ص) همواره گریان و اندوهگین بود و گاه به زیارت قبر پدر می‌رفت و بسیار می‌گریست، و گاه به قبرهای شهدا می‌رفت و زاری می‌کرد و در خانه نیز همچنان عزاداری می‌نمود و چون گریه‌های آن گرامی مورد اعتراض برخی از مردم مدینه قرار گرفت، علی(ع) برای او در قبرستان بقیع کلبه‌ای بنا کرد که «بیت‌الاحزان» نامیده شد، و زهرا(س) هر بامداد حسنین(ع) را برمی‌داشت و به آنجا می‌رفت و تا شبانگاه می‌گریست، و چون شب فرا می‌رسید امیر مؤمنان می‌رفت و او را به خانه می‌آورد، تا آنگاه که بیمار شد و در بستر افتاد.(1)
________________________________________
1- منتهی‌الامال، ج 1، ص 223