بر اساس تعالیم دینی صبر و شکیبایی از صفات برجسته مومنان است؛ زیرا در مصیبت‌ها، معصیت‌ها و اطاعت خدا لازم است تا انسان، صبور و شکیبا باشد تا بتواند رضایت الهی را کسب کند؛ چرا که با جزع و فزع نمی‌توان زندگی را به سامان رساند و آسایش و آرامش را کسب کرد. از همین رو خدا به صابران وعده‌های بسیاری می‌دهد که آرامش و آسایش دو جهان از جمله آنهاست.(بقره، آیات 156 و 157)
با نگاهی به آموزه‌های قرآن و فرمان‌هایی که به پیامبر(ص) داده شده است، یکی از راه‌های کسب استقامت و شکیبایی آن است که انسان اقامه نماز را در اوقات پنج‌گانه پیشه خویش کند؛ زیرا با برنامه‌ریزی و با اقامه نماز در زمان‌های خاص خود، نه‌تنها نظم و انضباط در زندگی را یاد می‌گیرد و انسانی مسئولیت‌پذیر می‌شود؛ بلکه به مقام صابران می‌رسد و از آثار صبر و مقام صابران در دنیا و آخرت بهره‌مند می‌شود. بر این اساس خدا پس از فرمان به «صبر» از پیامبر(ص) می‌خواهد تا به اقامه نماز بپردازد و با تسبیحات نماز به آن مقام عالی صبر دست یابد(ق، آیه 39؛ طور، آیات 48 و 49)؛ زیرا در تسبیح است که انسان از هرگونه عیبی رها می‌شود و کمالات صفات حسنای الهی را کسب می‌کند و از هرگونه نقصی نیز می‌رهد و هر کمالی را در تمامیت آن نصیب خود کند. به هر حال، برای دستیابی به استقامت و صبر و بهره‌مندی از آثار آن چون نزول فرشتگان برای ایجاد آرامش و رهایی از خوف و حزن در دنیا و آخرت(فصلت، آیه 30؛ احقاف، آیات 13 و 14) باید نماز را به‌عنوان ایجاد‌کننده و تقویت‌کننده صبر و استقامت انتخاب کرد و با اقامه آن، ستونی در دین و مقوم در جان و روان ایجاد کرد که هیچ تهدیدی نتواند آن را تغییر دهد یا تخریب کند.