در آستانه سومین سالگرد شهادت شهید مدافع حرم حمیدرضا ضیایی قرار داریم. این شهید، متولد سال ۱۳۴۸ بود که در سن ۱۵ سالگی به جبهه‌های نبرد حق علیه باطل شتافت و در لشکر ۱۰ سیدالشهدا(ع) به عنوان دیده‌بان مشغول جهاد در راه خدا شد. او در سال ۶۶ در منطقه بیاره از ناحیه پا مجروح شد و مدال پرافتخار جانبازی را به گردن آویخت. شهید ضیایی پس از دوران دفاع مقدس در عرصه‌های فرهنگی و اجتماعی فعالانه حضوری چشمگیر و تاثیرگذار داشت و خدماتی ارزشمند از خود بر جای گذاشت.  شهید ضیایی وضع مالی خوبی داشت، اما در وقت خطر، وظیفه خودش دانست تا تجربیاتش از دوران دفاع مقدس را در جبهه مقاومت در اختیار رزمندگان این جبهه قرار دهد. همرزم شهید ضیایی با‌ اشاره به اینکه حمید 6 بار به سوریه اعزام شد، می‌گوید: «حمید چشمش به ‌اشاره حضرت آقا بود و می‌دانست اصلی‌ترین وظیفه‌اش حفظ قرآن، اسلام و انقلاب است. با توجه به اینکه یکی از پاهایش قطع بود، خیلی مصیبت کشید تا به جمع مدافعان حرم بپیوندد و من به عینه شاهد تاول‌ها در روی پا و زانویش بودم اما حمیدرضا اندکی گله یا احساس خستگی نمی‌کرد و عاشورا را در نبرد سوریه می‌دید.» شهید ضیایی در قسمت‌ها و یگان‌های مختلف از حریم اهل بیت(ع) دفاع می‌کرد. او در حالی که فرماندهی ادوات تیپ زینبیون را بر عهده داشت، در آخرین مرحله پاکسازی داعش در سوریه، در ۳۰ آبان سال 1396 در «شهر بوکمال» بر اثر اصابت تیر تک‌تیرانداز‌های داعشی به آرزوی دیرینه‌اش رسید و به فیض شهادت نائل شد.