قصه افزایش قیمت‌های بلیت هواپیما و قطار، به بهانه بهبود خدمات، آن هم به نام نرخ‌های شناور رقابتی، در واقع نوعی توهین مؤدبانه به شعور اجتماعی جامعه بوده است، چرا که عملا در پروازهای موجود هیچ رشد کیفی ملموسی وجود ندارد و شرکت‌های هواپیمایی صرفا از نیاز مردم به سفر در زمان‌های مشخص و به‌ویژه ساعات کاری ضروری، سوءاستفاده تجارتی می‌کنند و چون متوجه هستند که اکثر مردم در ایام و ساعات معین و مشخصی عازم سفر یا معالجه و جابجایی‌های ضروری و غیرقابل اجتناب می‌باشند، از این ایام و ساعات به نفع «کیسه» خود، بهره‌برداری کرده و نرخ‌ها را در این ساعات افزایش می‌دهند تا مردم به اجبار مجبور به سفرهای گران شوند.
حتی اگر بیماری ترجیح دهد در ساعات ارزان‌قیمت! بلیت تهیه کند، باز درگیر هزینه‌های اضافی اقامت در هتل و یا کرایه تاکسی فرودگاه در بعد از نیمه‌شب پرواز خواهد بود.
در ایران قیمت خودروها، سر خود جابجا می‌شود و در هر مرحله از گران کردن آنها چندین میلیون تومان سود نصیب مونتاژکاران بی‌کیفیت وطنی می‌شود و اصولا از دولت هم حساب نمی‌برند و توجهی هم به مردم ندارند و تنها ساز خود را می‌زنند.
این که نوشتیم فقط یک گلایه اعتراضی جدی به دولتمردان بود و برای تشریح واقعیت نیازی به هیچ جدول و عدد و ارقام و مصاحبه نیست و کاملا واضح است که مجموعه‌های فوق و تشکیلات مزبور صرفا از نقاط ضعف و نیاز مردم برای کسب درآمدهای بالا استفاده می‌کنند و بعد از افزایش نرخ‌ها ما هیچوقت شاهد افزایش کیفیت خودروها، هواپیماها و قطارها و غیره نبوده‌ایم در حالی که اولین لزوم بعد از افزایش قیمت‌ها ورود هواپیمای بهتر و بهبود سیستم هوایی است نه تبدیل بیسکویت پذیرایی مهماندارها به کیک و کلوچه!
سعید داور