روزنامه همدلی در یادداشتی نوشت: ‏«در هر دولتی و مقطعی اگر ما انتظارات مردم را بیش از حد بالا ببریم، همیشه شکست خوردیم. یعنی هر دولتی هر مقدار بتواند ‏بالاترین خدمت را بکند، اما اگر در نظر مردم انتظارات مردم را بالاتر ببریم، ما شکست خوردیم. انتظارات باید در حد امکان‌پذیر ‏جامعه و در حد واقعیت‌های جامعه باشد. منابع ما محدود است. اگر انتظارات را بالاتر از منابع موجود ببریم، همیشه شکست ‏خورده و عقب ماندیم.» ‏عبارات فوق، بخشی از سخنانی است که حسن روحانی در نشست با مدیران برخی رسانه‌ها به ‏مناسبت هفته دولت بیان کرد. اگرچه این سخنان، از منظر جامعه‌شناسی سیاسی امری مقرون به ‏صواب و قرین واقعیت و حقیقت است، اما به نظر می‌رسد روحانی چنین عبارات و گزاره‌های هشداردهنده‌ای را خیلی دیرهنگام و ‏برای کنترل و هدایت سازوکار‌های جاری موجود در جامعه به کار گرفته است.
به عبارت دیگر، چنین گزاره‌هایی، یک هشدار دیرهنگام است؛ بهتر آن بود که وی خیلی زودتر و از همان اوان دولت خود چنین گزاره‌های راهبردی را الگو و راهنمای ‏عمل دولت قرار می‌داد. اما وقتی چنین گزاره‌ای در شرایط حاضر از زبان روحانی اظهار می‌شود ‏و قویاً بر آن تاکید دارد، نه تنها گرهی از مشکلات را باز نمی‌کند و منجر به ترک عادت نیز نمی‌شود، بلکه در حکم نوشداروی ‏پس از مرگ سهراب است. ‏
از آقای روحانی باید پرسید چه کسی انتظارات و توقعات مردم را بالا برده است؟ گویی رئیس‌دولت‌های یازدهم و دوازدهم ‏فراموش کرده که برای شکست رقبای خود در انتخابات ریاست‌جمهوری گذشته چه وعده‌هایی را به مردم داده بود؟ او در اوان ‏رقابت انتخاباتی چنان انتظارات و امید‌ها را بالا برده بود که گویی با ورود دوباره‌اش به پاستور کشور گلستان می‌شود و اگر ‏می‌توانست، سفر به کره ماه و حتی گردش به دور زمین در ۸۰ روز را نیز در کنار وعده‌های دیگر، به مردم ارائه می‌کرد. این‌که ‏قرار بود چرخ اقتصاد به همراه چرخ سانتریفیوژ بگردد، این‌که قرار بود مردم آنقدر بی‌نیاز شوند که وام‌گذار دولت باشند و عطای ‏گرفتن یارانه را به لقایش ببخشند، از زبان چه کسی بیان شد؟ وعده رونق اقتصادی، رشد کسب و کار، خروج از تورم و بیکاری را ‏چه کسی به مردم داده بود؟ شواهد و قراین گویاتر از آن است که روحانی بخواهد گناه این داستان را به گردن دیگران بیندازد و بالا ‏رفتن سطح انتظارات جامعه را به دیگران احاله کند. بماند اینکه رئیس‌جمهور از غیر واقعی بودن قیمت‌ها و گرانی‌های ‏لجام‌گسیخته خبر ندارد، از پدیده‌هایی چون کارتن‌خوابی، یا ماشین‌خوابی، از چگونگی بروز سلاطین فساد، از اینکه چه ‏دست‌هایی در بالا رفتن قیمت سکه و ارز نقش دارند، خبر ندارد. بماند ‌که خبر ندارد که چه عواملی باعث سقوط آزاد ارزش ‏پول ملی شده است. بماند این‌که رفتاری متناسب با احساسات ‏مردم از خود بروز نمی‌دهد یا از قرارداد‌های نجومی با مربیان خارجی فوتبال ایران از ویلموتس تا استراماچونی و کالدرون خبر ‏ندارد، بماند که از پرونده‌های فساد و اختلاس‌های نجومی جاری، رانت‌جویی و ویژه‌خواری ‏بی‌اطلاع است، بماند اینکه دیر متوجه بالارفتن قیمت بنزین در آبان ۱۳۹۸ شده بود. تردیدی نیست که مسئول اصلی بالا ‏بردن سطح انتظارات و توقعات مردم کسی جز روحانی نیست. در این فقره ‏بهتراست که روحانی برای اثبات صداقت، ابتدا نقش خود در این وضعیت را بپذیرد.