محمدتقی فهیم
سازنده سریال «تهران» از همان فصل نخست و قبل از تیتراژ، موضع خود را به‌صورت بیانیه اعلام می‌کند. دقت کنید: «اینجا تهرانه؟ نمی‌دونم. نمی‌تونم نفس بکشم» و مبتذل‌تر، دو فصل بعد که قهرمان داستان یعنی جاسوسه نفوذی در مسیر فرودگاه حرکت می‌کند، در مواجهه با اعدام خیابانی، ‌اشک‌اش جاری می‌شود! اما همین خانم چند سکانس بعد، در قسمت اول سریال، به آسانی یک نفر را در اداره برق می‌کشد و...«تهران» سریالی محتوا‌زده، شلخته و فاقد منطق روایی است.
بیرونی‌ها، در ادامه سریال‌های ضدایرانی که در برخی قسمت‌هایش به ایران می‌پرداختند، مانند هوم‌لند و... از پارسال، کارهایی را کلید زده‌اند که تماما داستان در داخل کشور روایت می‌شود، مانند فیلم «مأمور مخفی» و حالا در سریال «تهران» ساخته دنی سرکین (به سفارش اسرائیل)، قریب به اکثر فصل‌های قصه در ایران، نمایشی می‌شود.
گروه سازنده صحنه‌هایی از اماکن و جاهای مختلف تهران تصویربرداری و لا به لای تصاویری که در یونان بازسازی کرده‌اند، قرار داده‌اند، اما این تلفیق در تدوین نتوانسته مچ شود و آشکارا توی ذوق می‌زند.
اگر به تحریف واقعیت و غلط‌سازی واضح و بزرگ از تهران کاری نداشته باشیم و از بازسازی‌های غیرقابل انطباق با نیروهای داخلی مانند نبودن مأمورهای زن در نهاد‌های امنیتی و بازجویی از زنان توسط مردها و... بگذریم، اما از فقدان یک داستان چفت و بست‌دار که نمی‌توان گذشت. غلبه قصه‌های فرعی غالب بر روایت اصلی، عدم شخصیت‌پردازی حداقلی، میزانسن‌های به شدت دم‌دستی، دکوپاژهای آماتوری (مثلا فصل کشته شدن مدیر اداره برق، بازجویی پلیس از کارمندان، فرار جاسوسه از منزل‌اش را به یاد بیاورید)، بازی‌های نچسب و بدون حس(شان توب تا حدودی تحمل می‌شود)، عناصر نازل زیبایی‌شناسی تصویری و در کل اجراهای عقب مانده به سیاق سال‌های دور فیلم‌های پلیسی مصری و‌‌ ترکی، شاکله سریال «تهران» را تشکیل می‌دهد.
در واقع امر، آن‌قدر سریال ضعیف و بی‌ارزش است که ضرورتی به نقد جدی فنی و تکنیکی ندارد. در رویکردهای مضمونی هم این سریال، حرف‌هایی غیر از مواضع اسرائیل را تبیین نمی‌کند که در همین ارتباط، تصویرسازی از اپوزیسیون و مخالفین جای تأمل دارد، چنانکه اگر در همین جا به یکی از آنها‌‌ اشاره شود، بی‌تردید صدایشان بلند و آقایان طلبکار خواهند شد، ولی در برابر این بازنمایی واقعی توسط اسرائیل در سریال تهران... بگذریم، خلاصه که تهران ساخته اسرائیل، ابتذال محض است و ارزش یک‌ بار دیدن هم ندارد.