آرش فهیم
شبکه پنج سیما که قبلا با عنوان شبکه تهران شناخته می‌شد، در ابتدای فعالیت‌اش، یک شبکه پیشرو و مبتکر در تولید سریال بود. طوری که برخی از مجموعه‌های این شبکه، از سریال‌های پربیننده و به یادماندنی تلویزیون محسوب می‌شوند. مثل سریال‌های «داستان یک شهر» و «روزگار جوانی» که در زمان خودشان، آثار پربیننده و خلاقانه‌ای در زمینه مسائل شهری، حقوق شهروندی و زندگی آپارتمانی بودند.
با این حال، طی سال‌های اخیر شبکه پنج سیما به مرکزی برای تولید و پخش سریال‌های غیرقابل تماشا و سطحی و سری‌دوزی شده و منحصر به اقشار مرفه و زندگی‌های تجملاتی تبدیل شده است؛ سریال‌هایی که صرفا آنتن پر کن هستند! هر چند که در دیگر شبکه‌های سیما نیز این مشکلات کم و بیش وجود دارد اما سریال‌های شبکه پنج در این سال‌ها به طور دائم و مستمر، رو به زوال بوده‌اند؛ این سریال‌ها علاوه‌بر خنثی و بی‌محتوا بودن، حتی جذاب و سرگرم‌کننده هم نیستند. به همین دلیل هم در همه نظرسنجی‌های صورت گرفته از سوی روابط عمومی صداوسیما طی سال‌های اخیر، سریال‌های شبکه پنج معمولا جایگاه کم بیننده‌ترین سریال را به خودشان اختصاص می‌دهند!
نمونه اخیر چنین سریال‌هایی «پدر پسری» است. این سریال با اینکه بی‌ربط‌ترین موضوعات ممکن با حال و هوای ماه مبارک رمضان را داشت اما به عنوان یکی از ویژه برنامه‌های شبکه پنج برای آن ایام انتخاب شد!
این سریال هم مانند بسیاری دیگر از مجموعه‌های اخیر شبکه پنج سیما به زندگی اقشار تازه به دوران رسیده و رفاه‌زده می‌پردازد که دغدغه‌هایی بسیار مبتذل دارند. اما «پدر پسری» از آنجا انتخابی ناشایست برای پخش در این ایام مبارک به حساب می‌آید که فضایی متمایل به مبتذل هم یافته است. طوری که برخی از مردان در این سریال به ویژه کاراکتر محوری آن مردانی با روحیات مونث هستند! البته «پدر پسری» هم مانند خیلی دیگر از سریال‌های شبکه پنج سیما ظاهرا درباره زندگی آپارتمانی و آداب شهروندی ساخته شده است. اما مثل دیگر آثار این شبکه، یک گزارش از زندگی اقلیت مرفه بی‌درد و زندگی‌های بیهوده بود. آدم‌هایی که جنس دغدغه‌ها و مسائلشان، هیچ ربطی به عموم مردم ندارد. حتی جنس شخصیت‌های این سریال‌ها نیز نامتعارف بود. باز هم باید کاراکتر محوری این سریال را مثال زد که جوانی 22، 23 ساله به نظر می‌رسید، اما هیچ شباهتی به یک جوان در این سن و سال نداشت و رفتار و حرکاتش به شکل مشمئز‌کننده‌ای بچگانه بود!
در نتیجه، «پدر پسری» هم مثل دیگر سریال‌های دو سه سال اخیر در شبکه پنج، حتی نزد وفادارترین مردم به صداوسیما نیز ارج و قربی نداشت!
باز هم جای سؤال است که چرا همه سریال‌های شبکه پنج به قشری بی‌هویت و مرفه در تهران اختصاص دارند؟ مگر در این کلان شهر، گروه دیگری زندگی نمی‌کند؟ آیا فقط همین گروه اقلیت شمال شهر نشین حق دیدن زندگی خود در این سریال‌ها را دارند؟ چرا در شهری پر از هزارتوهای پیدا و پنهان و مسائل مختلف اجتماعی و شهروندی، فقط موضوعات پیش پا افتاده یک گروه اقلیت، آن هم با رنگ و بویی از سطحی‌زدگی، سوژه سریال‌های شبکه پنج می‌شود؟ اصلا موضوع و محتوا را کنار بگذاریم؛ چرا شبکه پنج سیما به جایی برای تولید و پخش ضعیف‌ترین سریال‌های سیما تبدیل شده است؟