تهیه مایحتاج مورد نیاز ماه رمضان در نقاط شهری و روستایی از چند روز مانده به آغاز این ماه عزیز مرسوم است. شست‌وشوی وسایل خانه و مالیدن دوغاب گل قرمز به نمای دیوارهای کاهگلی در استقبال از رمضان صورت گرفته و در دیگر نقاط تهیه آرد برنج و گندم برای پخت حلوا مورد توجه زنان کدبانو و خانه‌دار است.
پیش از این در شب‌های ماه رمضان و به هنگام سحر فردی خوش صدا برروی پشت بام خانه خود یا مسجد اقدام به خواندن دعا و مناجات می‌کرد، گاهی نیز این افراد در حین گذر از کوچه‌‌های هر محله با خواندن ادعیه سحرگاهی اهالی را بیدار می‌کردند و این کار در اصطلاح محلی، «شب‌خوانی» (شوخوانی) گفته می‌شود.
امروزه صدای دعا و مناجات از بلندگوی مساجد نقاط شهری و روستایی به گوش می‌رسد. ولی روش‌هایی مثل کوبیدن بر روی ظروف مس و طبل، بیدار کردن اهالی یک کوچه، یا محله توسط فردی از همسایگان و زدن زنگ خانه یا کوبیدن دیوار خانه‌های قرار گرفته در مجاورت یکدیگر نیز مرسوم است. در برخی نقاط پس از ختم کامل قرآن، هر کس به فراخور وسع مالی خود مقداری نبات، نقل، برنج یا گلاب به جلسه آورده و به نیت برکت بین حاضران پخش می‌کند.
در برخی مناطق هر فردی که براساس نوبت سوره قل‌ هوالله را قرائت کند، پس از ماه رمضان دیگر افراد جلسه را برای خوردن آش و یا شیرینی به منزل خود دعوت می‌کند.
دعوت از دوستان، اقوام و آشنایان برای صرف افطار از دیگر رسومی است که در این ایام برگزار می‌شود؛ برخی اهالی شهر دامغان در اولین جمعه ماه مبارک رمضان در خانه‌های خود نماز جعفر طیار می‌خوانند.
غذای افطاری شامل کوکو، نان، پنیر، سبزی، سوپ و یا انواع آش است. در شهرستان دامغان پخت کشمش پلو برای اولین شب از ماه مبارک رمضان مرسوم است. پخت انواع نان بخصوص نان‌های روغنی در طول ماه رمضان مرسوم است.