از نظر آموزه‌های قرآنی، اقتصاد، ستون فقرات هر ملتی است، به طوری که ملت فقیر، ملتی است که ستون فقرات نداشته و نمی‌تواند سر پا بایستد. (نساء، آیه 5)
مشهور است که «من لامعاش له لامعاد له»؛ يعنی کسی که معیشت دنیا ندارد، آخرت ندارد و بی‌دین است؛ پس کسی که دنیا ندارد آخرت را هم ندارد.
در همین راستا پیامبر اکرم (صلی‌الله علیه و آله) می‌فرماید : اللّهُمَّ بارِك لَنا فِي الخُبز ، ولا تُفَرِّق بَينَنا و بَينَهُ؛ فَلَولاَ الخُبزُ ما صَلَّينا و لا صُمنا، و لا أدَّينا فَرائِضَ رَبِّنا؛ خدايا! براى ما در نان بركت قرار ده و ميان ما و آن، جدايى مينداز. اگر نان نبود، ما نماز نمى‌خوانديم و روزه نمى‌گرفتیم و واجب‌هاى پروردگارمان را انجام نمى‌داديم.(فروع کافی، ج 6، ص 287)
پس ملتی که نان ندارد، دین هم ندارد، زیرا بی‌ستون فقرات است و مایه قوام و قوت ایستادن و ایستادگی هم ندارد و فاقد دین و آخرت نیز می‌باشد؛ از همین رو پیامبر اکرم می‌فرماید: كَادَ اَلْفَقْرُ أَنْ يَكُونَ كُفْراً؛ نزدیک است که فقر کفر باشد. (کافی، ج 2، ص 307) یعنی اگر فقر عین کفر نباشد چیزی نزدیک کفر است و انسان و ملت فقیر در معرض بی‌دینی قرار دارند.