«علی‌بن عبدالعزیز» گوید: امام صادق(ع) از من سؤال فرمود: عمربن مسلم چه می‌کند؟ عرض کردم فدایت شوم به عبادت رو کرده و دست از کسب و کار کشیده است، فرمود: ای وای! آیا نمی‌داند کسی که کار را رها کند هیچ دعایی از او به اجابت نمی‌رسد. بعد فرمود: جماعتی از اصحاب رسول‌الله(ص) هنگامی که آیه شریفه «و من یتق‌الله یجعل له مخرجاً» نازل شد، مغازه‌های خود را بستند و در مسجد به عبادت رو آوردند و با خود می‌گفتند که خداوند ما را کفایت کرده است. این موضوع به گوش رسول خدا(ص) رسید، نزد آنها فرستاد و پرسیدند چه چیز شما را بدین کار که کرده‌اید واداشته است؟ گفتند: یا رسول‌الله(ص)! خداوند خود روزی ما را تکفل فرموده، لذا مابه عبادت و پرستش او رو کرده‌ایم. فرمود: به راستی که هرکس چنین کند، دعایش را خداوند اجابت نفرماید. بر شما باد که طلب روزی کنید و به کار و حرفه‌ای بپردازید. سپس فرمود: من دشمن دارم آن کسی را که کار را ترک کند، و دهان به روی آسمان بگشاید و بگوید: خداوندا، مرا روزی ده، و کوشش را رها کند.»(1)
_______________
1- من لاعفیره‌الفقیه- ج3، ص16