«وقتی دهقانان شهر انبار، هنگام رفتن امام به شام، علی(ع) را دیدند از اسب پیاده شدند و پیشاپیش او دویدند، حضرت از این حرکت آنان برآشفته شد و فرمود: این چه کار بود که کردید؟ گفتند: عادتی است که داریم و بدان امیران خود را بزرگ می‌شماریم. فرمود: به خدا که امیران شما از این کار سودی نبردند و شما در دنیایتان خود را بدان به رنج می‌افکنید و در آخرتتان بدبخت می‌گردید و چه زیانبار است رنجی که کیفر در پی آن است و چه سودمند است آسایشی که با آن امان است».(1)
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
1- نهج‌البلاغه، حکمت 37