لاتَدعُوِنّی وَیکِ أُمَّ البَنينَ            تُذَكٍّـريـني بِلُيُــوثِ العَريــنِ
كانَت بَنُونَ لي أُدعَى بِهِم            وَ اليَومَ أَصبَحتُ وَ لا مِن بَنينَ
ای وای! دیگر مرا ام‌البنین‌ (مادر پسران) مخوان که غم جانکاه شیران بیشه‌ام را در من برمی‌انگیزی
پسرانی داشتم که بدان سبب ام‌البنین‌ام می‌نامیدند ولی امروز دیگر مرا پسری نیست.
***
شیران بیشه! این وصف دلاورانِ سلحشوری‌ست که صفات و کمالات انسانی از قله وجودشان سیل‌آسا فرو غلتیده و قرن‌ها گستره ساحت بشریت را سیراب و سرشار کرده است. سجایای والایی چون وفا، ادب، غیرت، شجاعت، جوانمردی، ایثار و ولایتمداری، تجلیگاهی از بهشت خلد برای اهل زمین فراهم آورده و تا ابد، بشریتِ اسیر در لایه‌های ظلمات خویش را به پرتو رهایی‌بخش نوید می‌دهد.
آنان در روزی باشکوه، با جهاد بی‌نظیر خویش هنگامه‌ای در ماسوی افکندند و مرزهای انسانیت را تا ورای عالم ملکوت جابه‌جا کردند و از آن تاریخ نام ابوالفضل العباس(ع) و برادران والاگهرش، معدن بی‌پایان گوهرهای ناب انسانی و گواهِ پوشاندن جامه امکان بر قامت ناممکن‌ها گردید.
فاطمه کلابیه مشهور به ام‌البنین مادر بزرگوارِ حضرات عباس، جعفر، عبدالله و عثمان علیهم‌السلام بانوی دریا دلی بود که از همان ابتدای ورود به منزل امیرمؤمنان(ع) کمر فداکاری و ایثار بست و فرزندان دلبند خود را تحت عنوان فداییان ائمه معصومین پرورانید.
وصف ام‌البنین(مادر پسران) رازی است که شوکت آن تا پیش از واقعه عاشورا به طور کامل فاش نشد. داشتنِ پسر، موهبتی‌ نادر و کمیاب نیست اما فرزندی چون قمر بنی هاشم(ع) که لبان مقدس چهار امام معصوم(ع) دستانش را سوده است، عطایی عظیم و نعمتی بی‌پایان است که بانوی سراپا ادب و معرفت حضرت ام‌البنین(س) شایستگی آن را دارد.
ما اگر روزگار آن بزرگواران را درک نکردیم اما در عصری زندگی می‌کنیم که متبرک به حضور مادران ارجمند شهدا است. زنانی که وجودشان مالامال از ایمان به غیب و وعده‌های الهی می‌باشد تا آنجا که داوطلبانه و رضایتمند، یوسف‌های خویش را در برابر دشمنان گرگ‌صفت فرستادند و دل را به رضای حق سپردند.
رحمت خداوند همه چیز را فرا گرفته است «رَحمَتى وَسِعَت كُلّ شَىءٍ»[اعراف/۱۵۶]  خداوند نسبت به بندگان خویش مهربان، خطاپوش و بخشایشگر است. او چون اراده فرمود نمودی از رحمتش را به بندگان بنمایاند، رشحه‌ای از مهر خویش را در وجود مادر قرار داد و بدین صورت مادر جلوه رحمت خداوند گردید. قلب مادر، دریای بی‌کران و پرتلاطمی‌ست که در آن گوهرهای مهر، عطوفت، گذشت و فداکاری به وفور یافت می‌شود و آبشخوری‌ست که جوهره همه صفات والای انسانی از آنجا سرچشمه می‌گیرد.
در جمع مادران عزیز، کسانی وجود دارند که با وجود تعلق و محبت وصف‌ناشدنی، از فرزند عزیز خویش دل بریدند. راز عظمت این بانوان در آن است که بر ‌اشتیاق و تمایلات خود پا نهادند و با عبور از عواطف خروشان مادرانه، حاصل عمر خویش را به جبهه‌های نبرد فرستادند. این اقدام ایثارگرانه که بدون جدال درونی و نزاع شگفت‌انگیز احساسات پاک و اعتقادات قلبی نبوده، نشانه غلبه ایمان و ظهور نورانیت باطن آنهاست. مادران والامقام شهدا و همچنین همسران ارجمند شهیدان و جانبازان در معامله‌ای پرسود با خداوند، بر آسایش دنیای زودگذر و فانی چشم فرو بسته و آن را با رضوان الهی معاوضه نمودند. این زنان اسطوره‌ای با تأسى به حضرت ام‌البنین، خود تبدیل به الگوهایی والا در جامعه شدند. زنان روسفید و سرفراز و نمونه‌های صبر، وفا، ایثار و فداکاری.
سید ابوالحسن موسوی طباطبایی