(بدان ای سالک راه خدا!) وقتی دنیا هدف باشد و خدا وسیله! یعنی تمام وجهه قلب به سوی التذاذات شهویه و غضبیه بوده، و در مسیر علقه‌های مظاهر طبیعت قرار می‌گیرد، و خدا هم وسیله‌ای برای رسیدن به این لذات مادی می‌باشد. این مسئله در طول تاریخ در یک سنخ از محیط‌های مذهبی رایج بوده است و بیچارگی مبلغان دینی و مجریان احکام الهی در همه زمان‌ها همین است. یعنی انبیا و اولیا نیز گرفتاری بزرگشان در ارتباط با همین افراد بوده است. آنهایی که می‌گفتند: ما به خدا و به جهان بعد از دنیا معتقدیم، ولی دروغ می‌گفتند. این افراد چون فضای کلی جامعه را مذهبی می‌بینند، می‌گویند: ما به خدا اعتقاد داریم، ولی در حقیقت آنها می‌خواهند از این شعار و ظاهرسازی، به عنوان یک ابزار برای رسیدن به اهداف دنیایی خود استفاده کنند.(1)
ــــــــــــــــــــــــــــ
1- رسائل بندگی، رساله دوم حب به دنیا، آیت‌الله شیخ مجتبی تهرانی(ره)، ص 119