علی شکوری راد رئیس حزب اتحاد ملت (بازماندگان حزب منحله مشارکت) گفته است: «مشکل ما اصلاح‌طلب‌ها نظارت استصوابی و امکان حضور نامزدهای اصلی در انتخابات است ما مشکل چندانی برای انسجام نداریم. فرآیند رسیدن به انسجام در ما کارآمدتر از اصولگرایان است.
او در عین حال درباره انتخابات آتی مجلس گفت که اصلاح‌طلبان، دیگر با طیف اعتدالیون ائتلاف نمی‌کنند.
افراطیون مدعی اصلاح‌طلبی مدتی است مسئولیت سوء مدیریت، بی‌کفایتی و کم‌کاری منتخبان مورد حمایت خود در مجلس و دولت را به گردن نظارت شورای نگهبان (عدم امکان معرفی نامزدهای مطلوب) و یا کمی اختیارات می‌گذارند. و این در حالی است که اولاً آنها 40 سال در موقعیت‌های مختلف اجرایی و تقنینی حاضر بوده‌اند و کاملاً با ساز و کارها آشنا هستند و اگر ادعا دارند مدیران و نمایندگان فاقد اختیار هستند، اصلاً نباید در انتخابات حاضر شده و وعده‌های فریبنده و دهان‌پرکن بدهند.
ثانیاً اگر واقعاً معتقد بوده‌اند در انتخابات نامزد شایسته ندارند، نباید از فهرست امید با وعده و وعیدهای آن‌چنانی حمایت می‌کردند و از مردم می‌خواستند برای رونق زندگی‌شان به این فهرست رأی دهند. یعنی همان روز اول می‌گفتند از این فهرست، امید هیچ تدبیری نداشته باشید!
ثالثاً طیف مذکور چه در انتخابات ریاست جمهوری سال 92 و چه در سال 96، دارای نامزدهای اصلاح‌طلبی مانند عارف و جهانگیری بوده‌اند؛ ضمن این که مشی و سوابق حسن روحانی را می‌شناخته‌اند با این وصف چرا حاضر نشدند از محمدرضا عارف یا اسحاق جهانگیری حمایت کنند؟ آیا جز به دلیل نداشتن اعتماد به نفس و اطمینان از این که اولاً نامزدشان رأی نمی‌آورد و ثانیاً در صورت رأی نیاوردن هم هزینه‌های ناکارآمدی یک دولت ائتلافی برآمده از اشرافیت را به جان بخرند و مسئولیت آن را برعهده بگیرند؟ بنابراین ترجیح داده‌اند همواره پشت سر کسی پنهان شوند. زمانی پشت خاتمی سپس پشت سر هاشمی و بعداً پشت سر روحانی. به وقت بازخواست هم گفته‌اند ما هم منتقد این دولتمردان هستیم.