مسابقات دوچرخه‌سواری پیست قهرمانی آسیا در کره‌جنوبی به پایان رسید و برای دوچرخه‌سواری ایران یک ناکامی دیگر رقم خورد. این رقابت‌ها سومین، رقابت متوالی (بازی‌های آسیایی ۲۰۱۸، قهرمانی آسیا ۲۰۱۹ و قهرمانی آسیا ۲۰۲۰) است که رکابزنان ایران ناکام و بدون مدال می‌مانند و شرایط به گونه‌ای شده ایران که روزی از مدعیان اصلی مدال در آسیا بود‌، اکنون هم رده کشورهایی چون کامبوج، ماکائو، فیلیپین، ترکمنستان قرار می‌گیرد که نمی‌توانند حتی یک برنز کسب کند.  بارها گفته شد در شرایطی که کشورهای دیگر حضور در کاپ‌های آسیایی و جهانی را از دست نمی‌دهند، ایران با تمرین کردن در خانه نمی‌تواند کاری از پیش ببرد. حتی اگر بودجه کافی در اختیار فدراسیون نیست، باید لااقل بر روی چند رکابزن که آینده درخشانی دارد سرمایه‌گذاری کند. اینکه فدراسیون تعداد محدودی نفرات اعزام کند که شانس مدال باشند خیلی بهتر از این است با یک لشکر رکابزن به قهرمانی آسیا برود اما حتی یک مدال هم به دست نیاید. تا زمانی که فدراسیون استراتژی خود را تغییر ندهد و بخواهد با یک اردوی دو، سه ماهه نزدیک مسابقه قدم در مسابقات بگذارد وضعیت نه تنها بهتر نخواهد شد بلکه در هر مسابقه باید در انتظار نتایج بدتر هم باشیم چراکه کشورهای دیگر برخلاف ما هر روز به فکر بهتر شدن هستند.
کم رنگ بودن هنر مدیریتی در جذب حامیان مالی
فدراسیون بارها عنوان کرده نیازبه بودجه بیشتری دارد اما از آن طرف وزارت ورزش هم آب پاکی را روی دست فدراسیون‌ها ریخته و عنوان کرده متکی به بودجه دولتی نباید. اینکه حامیان مالی به طرف یک فدراسیون جذب شوند در واقع بستگی به هنر مدیریتی یک رئیس‌فدراسیون دارد. بارها زمان انتخابات فدراسیون‌ها شاهد بودیم، کاندیداها شعار جذب حامیان مالی سر می‌دهند اما وقتی به عنوان رئیس‌انتخاب می‌شوند، شعارهای خود را فراموش کرده و بعد نگاهشان به وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک است تا تامین بودجه کنند. در چنین شرایطی تنها کسانی که متضرر می‌شوند ورزشکاران هستند که از هر مسابقه دست خالی‌تر از قبل باز می‌گردند.