من با چشم خودم تأثیر هیئت عزاداری عاشورای لندن را دیده‌ام. هر سال عاشورا همۀ عزادارهای امام از بیشتر جاهای انگلستان جمع می‌شوند توی لندن. یک مسیری را پیاده می‌روند، عزاداری می‌کنند و نذری می‌دهند: آب، شله‌زرد و چیزهای دیگر. خیلی از مردم وقتی می‌بینند بهشان مجانی‌ داده می‌شود تعجب می‌کنند. همراه نذری‌ها یک کاغذ هست که توضیحات کوتاهی درباره امام‌ حسین(ع) دارد. خیلی‌هایشان متأثر می‌شوند. خیلی از این مردم سرگردا‌ن‌اند. دلشان می‌خواهد به یک جایی وصل شوند؛ ولی جای درستی را نمی‌شناسند.
من به اطرافیانم گفتم امام‌ حسین(ع) یکی از رهبران ما است که ما شیعیان هر‌ساله به زیارتشان می‌رویم. مقداری از این راه را هم پیاده می‌رویم تا در بخشی از مصیبت‌های آن حضرت شریک شویم. چه کسی می‌تواند حال مادری را درک کند که نوزادش را در آغوش گرفته و‌گریه‌کنان زمزمه می‌کند و راه می‌رود. کجا؟ برای چه؟ باید بیایی تا بفهمی.»
اینها بخشی از روایت امید احمدی، راننده تاکسی، 27 ساله، افغانستانی مقیم انگلیس بود از سفر پیاده‌روی اربعین خود به کربلا که در کتاب «موکب آمستردام» آمده است.
«موکب آمستردام» خرده روایت‌هایی است از زائران دوردست سیدالشهدا، زائرانی که  امام حسین(ع) را نه در کربلا و نجف و قم و مشهد و...، بلکه در قلب اروپا یافته اند، و دریافته‌اند که عشق امام حسین(ع) زمین و زمان و مکان نمی‌شناسد و چه بخواهی و چه نخواهی عالم‌گیر خواهد شد. فقط باید خود را به این دریای عظیم سپرد تا به ساحل آرامش رسید.
«موکب آمستردام» را بهزاد دانشگر نوشته و تلاش کرده است با به تصویر کشیدن عشق زائران امام حسین(ع)، روایتی از تلاش آنان برای فدا شدن در مسیر سیدالشهدا را برای مخاطبان تصویر کند.
این کتاب تلاشی است برای بازنمایی خرده روایت‌هایی هرچند کوتاه و ناقص از عشق و ارادت کسانی که به هر نحوی در این آیین باشکوه حضور دارند؛ چه به شکل میهمان یا میزبان، چه از راه دور یا نزدیک. زائرانی که خود را گم کرده‌اند و تازه در کربلا، خود را می‌یابند و آنجاست که درک می‌کنند این حسین کیست که عالم همه دیوانه اوست...
«موکب آمستردام» در 136 صفحه رقعی به همت انتشارات عهد مانا در نخستین روز محرم ۱۳۹۷ راهی بازار کتاب شده و در این یک‌سال نُه بار تجدید چاپ شده است.
در صفحه 86 کتاب نیز می‌خوانیم:«من وقتی کسی را خوشحال می‌کنم خودم هم خوشحال می‌شوم.امسال سه شب نخوابیدم؛چون به کلینیک‌های مختلف رفتم برای کمک.خیلی بهم خوش گذشت الحمدلله.خیلی چیزهای قشنگی توی این راه دیدم،ولی قشنگ‌ترینش روابطی است که آدم‌ها توی این راه باهم دارند.به طور معمول اگر از شما بپرسم که شما می‌توانید روی پتوهایی که اینجاست بخوابید؟در هلند حتما می‌گفتی نه؛من باید یک تخت تمیز داشته باشم؛اما اینجا اینطور نیست...»