مرحلۀ اول، مرحلۀ پیش‌شتاب‌دهی است. یعنی با تشکیل تیم بررسی می‌شود کدام کسب‌وکار امکان حیات در جامعه و جذب سرمایه را دارد.
مرحلۀ دوم، شتاب‌دهی است. یعنی سرمایۀ اولیه‌ای بین 25 تا حدود 100 میلیون تومان در اختیار کسب‌وکار قرار داده می‌شود. بخشی از سهام این سرمایه به‌نام کسی یا جایی است که این سرمایه را در اختیار استارت‌آپ قرار می‌دهد. کسی یا جایی که به آن می‌گویند شتاب‌دهنده.
در مرحلۀ سوم و آخرین مرحله، بعد از موفقیت استارت‌آپ، سرمایۀ کلان جذب می‌شود و استارت‌آپ به یک بیزینس بزرگ تبدیل می‌شود. همۀ استارت‌آپ‌ها به این مرحله نمی‌رسند. اما در ایران، نمونه‌های مشهوری وجود دارند که با خریدوفروش اینترنتی کالا و غذا، و خدمات حمل‌ونقل شهری توانسته‌اند به یک کسب‌وکار کلان تبدیل شوند. اما رد پای آمریکایی‌ها در این کسب‌وکار نوین کجاست؟
به سال 1384 برمی‌گردیم. سالی که تحقیقات دولت آمریکا پروژۀ استارت‌آپ‌ها و ایجاد شبکه‌های اجتماعی و اقتصادی را به عنوان مقدمۀ تغییر سیاسی نشان می‌داد. حالا «سایپ» که زیر نظر وزارت امور خارجه آمریکا قرار دارد، برای نفوذ اقتصادی به‌خصوص در زمینه کسب‌وکارهای نوین استارت‌آپی، یک انجمن پوششی در ایران درست کرد. انجمنی به اسم مدیران ایرانی، موسوم به «آی.اِیم».
اما آی.اِیم چیست
 و موسسش چه کسی بود؟
مجمع جهانی اقتصاد در سال 1350 تاسیس شد. کلاوس شواب، اقتصاددان آلمانی این مجمع را تاسیس کرده که هر سال در داووس سوسیس اقدام به برگزاری کنفرانس می‌کند و هم‌چنان ریاست اجرایی این مجمع از آن‌زمان تاکنون با کلاوس شواب است. ظاهر این مجمع اقتصادی است اما اهداف کاملا سیاسی را دنبال می‌کند. خود این مجمع نیز هدفش را «بهبود وضعیت جهان از طریق مداخلۀ رهبران کسب‌وکار، رهبران سیاسی و اقتصادی، و رهبران اجتماعی برای شکل دادن به اهداف جهانی، منطقه‌ای و صنعتی» نامیده است. سال 1366، درست سه سال پیش از سقوط شوروی، ناگهان مجمع جهانی اقتصاد اعلام کرد قصد دارد نقش پررنگ‌تری در فعالیت جهانی داشته باشد و حوزۀ فعالیت‌های خود را گسترده‌تر کند و در پی حل‌وفصل مسائل بین‌المللی باشد. اما فضای این مجمع که همیشه هوادار اسرائیل است، منجر به اعتراضاتی در خود مجمع هم شده‌است. مازن قُمیصه، دانشمند فلسطینی، مقالۀ «بایکوت اسرائیل» را دور از چشم مجمع در مجلۀ اختصاصی مجمع منتشر کرد که بین مدعوین منتشر شد. اما وقتی مجمع متوجه شد، نسخه‌های پخش‌شده را جمع‌آوری کرده و کلاوس شواب رسما از اسرائیلی‌ها عذرخواهی کرد و این واقعه را «خطایی نابخشودنی» اعلام کرد. هر سال مردم علیه سیاست‌های اسرائیلی و سرمایه‌داری مجمع تظاهرات می‌کنند.
این مجمع، با این سابقۀ کاملا اسرائیلی، در سال 1383 یک گام به پیش برداشت. در آن سال، کلاوس شواب، جایزۀ رهبر مصلح جهانی را در اسرائیل برنده شد. رقم اینجایزه یک میلیون دلار بود. شواب این پول را برای یک برنامۀ جدید در نظر گرفت. سال بعد، 237 مدیر جوان از اقصی نقاط جهان در یک کلاس شرکت کردند. کلاسی که هسته اولیه تشکیل سازمان غیرانتفاعی جدیدی بود به نام «مدیران جوان جهانی». مدیران جوان جهانی، یا Y.G.L هیئت‌مدیره‌ای دارد که در آن از ملکۀ اردن تا موسس ویکی‌پدیا حضور دارند. هدف، تربیت نسل جدید مدیران با تفکر غربی در کشورهای مختلف جهان است؛ مدیران جوانی که بتوانند آیندۀ اقتصاد جهان و کشورهای مختلف را به نفع اقتصاد سرمایه‌داری آمریکا رقم بزنند.
نیروهای ایرانی همکار با این شبکه در آن سوی مرزها فراو‌انند. فاطمه حقیقت‌جو، نمایندۀ اصلاح‌طلب دورۀ ششم مجلس‌شورای‌اسلامی که به خارج از کشور‌گریخته و به یکی از مخالفان نظام جمهوری‌اسلامی بدل شده یکی از این نیروهاست. شادی صدر، فعال حقوق بشر و از برگزارکنندگان کمپین علیه حجاب اسلامی و نیز از حامیان چندشوهریِ زنان از جملۀ این نیروهاست. نیروی دیگر، یک فیلم‌ساز ایرانی به نام بهمن قبادی است که اینک به اروپا مهاجرت کرده است. اما نیروهایی مهم‌تر از این‌ها نیز با موسسه مدیران جوان جهانی همکاری می‌کنند. نیروهایی که در زمینۀ استارت‌آپ ایرانی نیز فعالیت‌های گسترده‌ای دارند.
روز 16 اردیبهشت 1392 خبری منتشر شد که نشان می‌داد یک ایرانی به‌عنوان رهبر علمی از سوی انجمن مدیران جهانی برگزیده شده است. اسم این ایرانی، علی بود. علي دانشجوی نمونۀ کشوری و فارغ‌التحصیل دانشگاه صنعتی شریف بود که با وزارت دفاع انگلیس و آمریکا نیز همکاری‌هایی داشت. اما دلیل این‌که او به‌عنوان رهبر علمی از سوی انجمن مدیران جهانی انتخاب شد جالب بود. علي انجمنی تاسیس کرده بود به اسم انجمن مدیران ایرانی یا آی.اِیم.