روایت شده است که شخصی از علی(ع) استدعای توصیف دنیا را کرد. آن حضرت فرمودند: «چگونه وصف کنم خانه‌ای را که هر که در او تندرست است، غافل است و کسی که در او بیمار شد، پشیمان شد (که چرا ایام صحت را غنیمت ندانستم) و کسی که در او محتاج گردید، غمناک و دلتنگ شد و کسی که در او مالدار گشت به فتنه و بلا افتاد، در حلالش حساب است و در حرامش عذاب»(1) همچنین آن حضرت در جای دیگر خطاب به دنیا فرمودند: «ای دنیا! ای دنیا! از من دور شو، آیا متعرض احوال من شده‌ای که مرا فریب دهی یا مشتاق من گردیده‌ای که مرا به دام خواهش خود افکنی؟ وقت تو نزدیک نشده که این کار را بکنی، از من دور شو و دیگری را فریب ده که مرا در تو حاجتی نیست، البته من تو را سه طلاقت کرده‌ام که دیگر مجال رجوع نباشد، زیرا مدت عیش تو کوتاه است و قدر و قیمت تو اندک و آرزوی تو حقیر. آه! از کمی توشه و درازی راه و دوری سفر و سختی محل ورود.(2)
_________________
1- مجموعه ورام، ج1، ص137
2- نهج‌البلاغه، کلمات قصار 74