در حالی که برجام فقط از سوی ایران اجرا می‌شود و آمریکا و اروپا به طور کامل، اجرای تعهدات برجامی را متوقف کرده‌اند، روزنامه اعتماد از قول الی گرانمایه (عضو شورای روابط خارجی اتحادیه) نوشت: گام‌هایی که ایران تاکنون برداشته حساب شده و قابل بازگشت هستند. با توجه به آنکه صبر راهبردی ایران با تحریم‌های بیشتر از سوی آمریکا روبه‌رو شد، سطح تنش هسته‌ای ایجاد شده از سوی ایران قابل پیش‌بینی بود. با این همه ریسک این موضوع این است که در میانه این نقشه راه کاستن از تعهدات برجامی، ایران دست روی خط قرمزهای اروپایی بگذارد که می‌تواند منجر به مکانیسم ماشه و بازگشت تحریم‌های فصل 7 سازمان ملل بشود. به نظر می‌رسد که اروپایی‌ها مایل به پرهیز از چنین سناریویی هستند اما اگر ایران فراتر برود فشارهای سیاسی روی اروپا برای عکس‌العمل نشان دادن به ایران بیشتر خواهد شد. این عضو شورای روابط خارجی اتحادیه اروپا توضیح نداده که کدام یک از تحریم‌های قبلی اکنون علیه ایران اعمال نمی‌شود و با به هم خوردن برجام، قابل اعمال است؛ تحریم‌های مالی و بانکی یا نفتی؟!
وی در عین حال می‌گوید: بهترین گزینه پیش‌روی 4+1 این است که با یک توافق موقت موافقت کنند. براساس این توافق ایران توسعه فعالیت‌های هسته‌ای خود را در ازای برخی گام‌های واقعی و طبیعتاً محدود 4+1 متوقف می‌کند. در این توافق چین مسئول خرید مرتب نفت ایران می‌شود و روسیه به ایران در برنامه‌های هسته‌ای کمک کرده و اروپا هم کارهای مالی و تجاری را از طریق اینستکس پیش می‌برد.
الی گرانمایه در ادامه و در توجیه بدعهدی اروپا در برجام می‌گوید تجربه برجام نشان داد که تحریم‌های ثانویه آمریکا مهم‌ترین و بزرگ‌ترین چالش پیش روی توانایی اروپا برای پیشبرد سیاست‌های خود در حوزه اقتصاد و روابط خارجی است.
وی این پرسش را بی‌پاسخ گذاشته که اگر اروپا فاقد اراده توانایی برای مقابله با تحریم‌های اروپاست، چرا باید ایران به توافق دیگری در پوشش «توافق موقت» دل خوش کند؟! از سوی دیگر باید پرسید اگر اینستکس ساز و کار معتبری بود چرا در هفت ماه گذشته اجرایی نشد؟ و اگر همین هم - که در قبال تعهدات برجامی اروپا هیچ است- از سوی آمریکا تحریم شد، اروپا مقابل آمریکا می‌ایستد؟!