علی شکوری راد در گفت‌وگو با روزنامه همشهری ضمن بیان اینکه مردم محصولی از برجام ندیدند، می‌گوید: مردم ناراضی‌اند چون ما هم تبیین کافی نکردیم و هم اینکه شرایط اقتصادی و معیشتی خوبی ندارند. ببینید اگر آمریکا در برجام می‌ماند و همان گشایش‌ها و همان فضای تنفس مردم در زمان حصول برجام بیشتر ادامه می‌یافت، نگاه مردم به انتخابشان بهتر بود. اما با بازگشت تحریم‌ها و سیاست‌های تحریمی زندگی مردم دشوارتر شده است. البته من همه کاستی‌ها را مربوط به تحریم‌ها نمی‌دانم و بخشی از این مشکلات را به حساب سیاست‌های اشتباه اقتصادی دولت می‌گذارم و منکر این موضوع نیستم اما می‌خواهم بگویم چون مردم زندگی‌شان به هم ریخته است، دیگر امنیت خاطری بابت آینده خودشان و فرزندانشان ندارند و ناراضی‌اند. مردم امیدشان را از دست داده‌اند؛ در حالی که این دولت بنا بود دولت امید باشد.
وی برخلاف عملکرد خائنانه افراطیون مدعی اصلاحات در فتنه و آشوب 88 مدعی شد؛ ما اصلاح‌طلبان نه تنها سرنگونی نظام را نمی‌پسندیم و با آن مخالف هستیم، بلکه به آن‌هایی که فکر می‌کنند سرنگون‌کردن نظام موجود راه تغییر است، می‌گوییم این‌راه شدنی نیست؛ چون این نظام پایه‌هایش به‌اندازه‌ای قوی است که کودتا در آن رخ ندهد و به‌اندازه‌ای هم قوی است که با تهاجم خارجی سرنگون نشود؛ از سوی دیگر بحث فروپاشی از درون را هم منتفی می‌دانیم؛ چراکه معتقدیم نظام توان حفظ خودش را دارد؛ چرا که نظام از نظر مالی، رسانه‌ای و تعداد نیروهای هوادار آن‌قدر پشتوانه دارد که اگر بخواهد خودش را حفظ کند، می‌تواند؛ یعنی این‌طور نیست که با شورش این نظام در معرض سقوط قرار گیرد؛ به‌همین دلیل ما گزینه سرنگونی و فروپاشی نظام را منتفی می‌دانیم چون نه تنها شدنی نیست، بلکه اساساً به آنها اعتقاد و باوری هم نداریم.
شکوری‌راد درباره عملکرد دولت روحانی گفت: روحانی حرف‌های خیلی خوبی زد، مردم هم رأی خیلی خوبی به او دادند. اما همین روحانی که در شعارهایش اعلام کرده بود به عقب باز نمی‌گردیم در چینش کابینه‌اش به عقب بازگشت، در رویکردهایش در دوره دومش رو به جلو حرکت نکرد و بلکه به مطالبات مردم هم بی‌توجه بود.
وی می‌گوید: مشکل اساسی دولت دوم روحانی فقدان رابطه مستقیم رئیس‌جمهور با مردم و حامیانش است؛ اگر این ارتباط برقرار بود، او دچار اشتباه نمی‌شد؛ مثلاً در بحث تیم اقتصادی دولت، رئیس‌جمهور صدای حامیانش را نشنید. او وزیر اقتصادش را که توانایی مقبولی داشت، برداشت. این درحالی بود که مشکل اصلی کشور اقتصاد بود و کابینه باید وزیر اقتصاد قَدَری می‌داشت. مگر یک دولت چقدر مهلت دارد؟ وقتی دولت در مهم‌ترین گزینه‌اش که وزیر اقتصاد است دچار اشتباه می‌شود، یعنی مهم‌ترین موضوع کشور فروگذار شده است.
روحانی باید تیم اقتصادی قوی‌تری می‌داشت؛ در حالی‌که تیم اقتصادی دولت دومش از دولت اولش ضعیف‌تر است. به محاق‌رفتن اسحاق جهانگیری در دولت دوم روحانی هم دور از انتظار بود؛ او همچنین گفته است: ما حامی دولت بودیم و باید این حرف‌هایمان را خصوصی به دولت می‌زدیم. دولت اما کانالی را که ما بتوانیم حرف‌هایمان را خصوصی با دولت بزنیم باز نکرد. در سطح جامعه هم بالاخره دولتی را که خودمان روی‌کار آوردیم به‌راحتی نمی‌توانستیم نقد کنیم.