امام علی(ع) قوام جامعه را به چهار امر می‌داند، و در حدیثی به جابر می‌فرماید: ای جابر! دنیا به چهار چیز برپا است: 1- دانایی که دانش خود را به کار برد 2- و نادانی که از آموختن سر باز نزند 3- و بخشنده‌ای که در بخشش خود بخل نکند 4- و فقیری که آخرت خویش را به دنیای خود نفروشد. پس اگر دانشمند دانش خود را تباه سازد و نادان به آموختن علم نپردازد (چون با دیدن عالم بی‌عمل از علم زده می‌شود) و اگر توانگر در بخشش خویش بخل ورزد و فقیر آخرتش را به دنیا بفروشد (مؤلفه‌های قوام جامعه از بین می‌رود)
ای جابر! آن که نعمت خدا بر او بسیار بود نیاز مردمان بدو بسیار خواهد بود.
پس هر که در آن نعمتها برای خدا کار کند، خدا نعمتها را برای وی پایدار کند؛ و آن که آن را چنانکه واجب است به مصرف نرساند، نعمت او را از بین ببرد و نیست و نابود گرداند.(1)
و در نقلی دیگر می‌فرماید: «انما زهد الناس فی طلب العلم کثره ما یرون من قله من عمل بما علم» آنچه مردم را به طلب علم بی‌رغبت کرده آن است که بسیار می‌بینند که عالمان عامل به علم، کم هستند. (2)
ــــــــــــــــــــــــــــــــــ
1- نهج‌البلاغه- ترجمه شهیدی، ص 428
2- تصنیف غرر‌الحکم و دررالکلم، ص 46