علی(ع) فرمود: «آن کس که در عیب خود بنگرد، از عیب‌جویی دیگران بازماند و کسی که به روزی خدا خشنود باشد، برآنچه از دست رود اندوهگین نباشد، و کسی که شمشیر ستم برکشد با آن کشته شود. و آن کس که در کارها خود را به رنج اندازد، خود را هلاک سازد. و هرکس خود را در گرداب‌های بلا افکند غرق گردد، و هر کس به جاهای بدنام قدم گذاشت متهم گردید. و کسی که زیاد سخن می‌گوید. زیاد هم اشتباه دارد، و هر کس که بسیار اشتباه کرد شرم و حیای او اندک است، و آن که شرم او اندک است پرهیزکاری او نیز اندک خواهد بود، و کسی که پرهیزکاری او اندک است دلش مرده، و آن کس که دلش مرده باشد در آتش جهنم سقوط خواهد کرد. و آنکس که زشتی‌های مردم را بنگرد، و آن را زشت بشمارد سپس همان زشتی‌ها را مرتکب شود، پس او احمق واقعی است. قناعت مالی است که پایان نیابد و آن کس که فراوان به یاد مرگ باشد در دنیا به اندک چیزی خشنود است و هر کس بداند که گفتار او نیز از اعمال او به حساب می‌آید، جز به ضرورت سخن نگوید.»
نهج‌البلاغه، حکمت 349