تبریز دومین شهر صنعتی کشور پس از تهران است که معابر آن، پر از دست‌فروشانی است که چهره شهر را نازیبا و زشت کرده‌اند.
این چالش، اکنون به‌حدی گسترده شده است که مغازه‌داران نیز به وجود دست‌فروشان در معابر اصلی شهر معترض هستند و جالب این‌که دست‌فروشان، برای جلوگیری از اعمال قانون رفع سدمعبر، دست به تجمع و اعتراض نیز می‌زنند!
فروش چاقو و قمه تا لباس‌ها و اجناس قاچاق، چهره تبریز در اغلب ایام سال را به شهری دست‌پنجم عقب‌مانده، بیشتر شبیه کرده است تا یک شهر با تاریخ و فرهنگ غنی، که داعیه جهانی دارد.
از «میدان راه‌آهن» تا «نصف راه» و «قونقاباشی» و چهارراه معروف «شریعتی» تا «آبرسان»، پیاده‌روهای شهر را دست‌فروشان ثابت و دروه‌گرد پر کرده‌اند و ظاهراً، هیچ‌یک از مسئولان شهر، به‌فکر برخورد قانونی با دست‌فروشان و رفع سد معبر نیستند. و این در حالی است که دست‌فروشی یک شغل تعریف شده نیست. این کار مزاحم، که البته بنا به نیازهای برخی اقشار جامعه و بعضاً سودجویی برخی مغازه‌داران از طریق استقرار دست‌فروش و فروش اجناس مغازه توسط دست‌فروشان مشخص و آشنا، شکل گرفته است، رسمیت پیدا می‌کند. در کنار دست‌فروشان سدمعبر کننده، رانندگان بی‌توجه به قوانین راهنمایی و رانندگی، با پارک غیرقانونی خودروهای خود در چهارراه «اراک- بلوار والمان»، بیش از نیمی از خیابان را عملاً مسدود کرده‌اند و پلیس نیز واکنشی نشان نمی‌دهد و رانندگان متخلف، توسط پلیس راهنمایی و رانندگی، جریمه نمی‌شوند تا آسایش عمومی در این نقطه از مرکز شهر، تأمین شود.
به‌نظر می‌رسد برای بهبود وضعیت، می‌بایست نیروهای به‌اصطلاح پارک‌بان در این نقطه نیز برچیده و جمع‌آ‌وری شوند چرا که عملاً به مسدودشدن مسیر دیگر خودروها و عابران پیاده، با صدور برگ‌های پارک‌بانی با هدف درآمد بیشتر، کمک می‌کنند.
رفع مشکلات ناشی از دست‌فروشان و خودروهای مزاحم که مسیر رفت‌وآمد عمومی را مسدود می‌کنند، نیاز به اعمال قانون دارد.
سعید داور