نوول اُبزرواتور عنوان مطلب خود را «چگونه با یک کبوتر شطرنج‌بازی کنیم؟» قرار داده که در ادبیات فرانسه به مفهوم گفت‌وگو با احمق است. این نشریه می‌نویسد: مذاکره کردن با ترامپ، به قول برخی دیپلمات‌ها،‌اندکی مانند شطرنج بازی کردن با کبوتر است. کبوتر در آن سوی صفحه شطرنج بال بال می‌زند و دور خودش می‌چرخد، همه مهره‌ها را به هوا می‌فرستد، روی صفحه خرابکاری می‌کند، آخر کار نیز طوری ژست می‌گیرد که گویی برنده شده است.
در پرونده ایران، ترامپ همین‌گونه عمل می‌کند. توافق هسته‌ای سال ۲۰۱۵ را پاره می‌کند، شب و روز در توئیتر بال بال می‌زند، تهدید می‌کند، خشمگین می‌شود، یک روز مهربان است یک روز جلاد. یک روز اعلام می‌کند ایران و آمریکا می‌توانند بهترین دوستان هم در دنیا باشند، دوباره اعلام می‌کند ایرانی‌ها تروریستند، از مذاکره سر باز می‌زند، الزام می‌کند که مذاکره صورت پذیرد، وعده « نابودی کامل» می‌دهد، دستور حمله صادر می‌کند، دستور حمله را لغو می‌کند.
او دارایی‌های مالی ایرانی‌ها را مسدود می‌کند. از جمله دارایی‌های وزیر امور خارجه ایران را، تا به بهترین شیوه ممکن هیچ بختی به دیپلماسی نداده باشد. ترامپ به این ترتیب تمام مهره‌هایی را که دیپلمات‌های ورزیده و با تجربه قبلا با دقت در صفحه شطرنج با ایران چیده بودند، بر هم می‌زند، اما بی‌آنکه معلوم باشد وی می‌خواهد ما را به کدام سو ببرد. آیا به سوی جنگ می‌رود؟ پیشاپیش پاسخ این سؤال منفی است؛ وی جنگ دوست ندارد، مگر از نوع تجاری آن را؛ وی به‌اندازه کافی به رای‌دهندگانش قول داده است که هرگز آنها را به سوی یک ماجراجویی نظامی سوق نخواهد داد و از سوی دیگر انتخابات آمریکا نیز نزدیک است. آنانی که مدعی‌اند می‌توانند حرکات بی‌نظم و حساب رئیس‌جمهور آمریکا را تفسیر کنند، با اعتماد بنفس بالا به ما کتاب «هنر مذاکره» (The Art of the Deal ) را نشان می‌دهند که ترامپ در سال ۱۹۸۷ زمانی که تاجر بود نوشته است یا برای وی نوشته‌اند. خلاصه کتاب از دیدگاه این افراد این است که برای مذاکره کردن نخست خشونت به خرج دهید، گلویتان را پر باد کنید، بترسانید. سپس وقتی که طرف مذاکره شما لرزان و رنگ از رخ پریده شد، به وی معامله‌ای را پیشنهاد کنید که خیلی به نفع خودتان است، معامله‌ای که به طرف مقابلتان اجازه دهد کمابیش سرش را بالا بگیرد. این ترامپ‌شناسان به شما می‌گویند که این دقیقا شیوه‌ای است که ترامپ در قبال کره شمالی کیم جونگ اون به کار برده است و فرض کنیم که حق با آنهاست و ترامپ یک کبوتر بازیگر این شطرنج فرضی نیست بلکه یک استاد حسابگر است که براساس یک راهبرد مشخص عمل می‌کند. ترامپ سال گذشته از توافق خارج شد، بی‌آنکه بگوید چگونه می‌خواهد این توافق بد را بهتر کند.
ترامپ توضیح نمی‌دهد که وی می‌خواهد چگونه فراتر از توافق برجام حرکت کند؟ آیا وی فکر می‌کند می‌تواند از ایرانی‌ها تعهد بگیرد که اصلا اورانیوم غنی‌سازی نکنند؟ این رویایی بود که جرج بوش پسر در سر می‌پروراند و واشنگتن برای رسیدن به آن فشار شدیدی را بر ایران آورد، اما به نتیجه‌ای نرسید. در آن زمان با وجود حضور بیش از ۱۵۰ هزار نیروی آمریکایی در منطقه و البته با وجود جنگ‌طلبان دوآتشه در کاخ سفید، تهران مقاومت کرد و حتی شمار سانتریفیوژهایش را افزایش داد. واقعاً چه کسی می‌تواند تصور کند ایران امروز بیش از آن زمان تحت تاثیر فشار‌های آمریکا قرار بگیرد؟