فارین پالیسی نوشت: مایک پمپئو وزیر امور خارجه آمریکا هفته گذشته از تصمیم دولتش به خودداری از تجدید معافیت از تحریم‌های نفتی ایران خبر داد که گامی برای افزایش فشار به شمار می‌رود.
خریداران بزرگ نفت در برخی کشورهایی که هنوز با ایران معاملات نفتی انجام می‌دهند، درخواست معافیت خواهند کرد یا اعتراض خود را بیان می‌کنند و آنگاه ساکت خواهند شد و کینه این اتفاق را به دل خواهند گرفت. اما احتمال اینکه خرید خود را به صفر کاهش دهند اندک است چراکه جایگزین در دسترسی وجود ندارد.
ایران به تلافی تهدید می‌کند. این کشور احتمالا بیشتر از هر زمان دیگری به خروج از توافق هسته‌ای 2015 نزدیک شده است. کشورهای اروپایی و سایر طرفداران توافق خشمگین  هستند و تمایل محدود آنها به همکاری با ایالات متحده در مورد مسائل امنیتی کاهش یافته است.
 دولت ترامپ قصد دارد نهایتا با اعمال فشار اقتصادی ایران را منزوی و جرقه‌ای برای تغییر نظام در این کشور ایجاد کند. با این حال، شواهد اندکی وجود دارد که نشان دهد اقدام ترامپ توانایی دستیابی به چنین هدفی را دارد.
استراتژی کاخ سفید قرار است به کاهش شدید و قابل توجه صادرات نفتی ایران منجر شود. اما این پیروزی پوشالی بهای سنگینی خواهد داشت.
اول اینکه صادرات نفتی ایران تنها زمانی به شدت کاهش خواهد یافت که بازیگران اصلی از از توافق‌های نفت ایران خارج شوند. اما صادرات این کشور ناگزیر ادامه خواهد داشت. بازرگانان کوچکتر همچنان محموله‌ها را به پالایشگاه‌های کوچکتر خواهند رساند. بانک‌ها یا شرکت‌های تجارتی کوچکتر که کمتر در معرض ارتباط با ایالات متحده و تحریم‌های آن هستند، عملیات انتقال نفت و هزینه آن را انجام خواهند داد. ناظران در کشورهایی که از سیاست ایالات متحده خشمگین هستند، احتمالا وقوع این معاملات و فعالیت‌ها را که از نظر ایالات متحده غیرقانونی به شمار می‌آیند، نادیده خواهند گرفت. نهادهای چینی، هندی و ترکی محتمل‌ترین نامزدها برای این نوع جدید تجارت هستند.
در حال حاضر، برای واشنگتن تکیه کردن به همان به اشتراک‌گذاری اطلاعات بین‌المللی و کمک در اجرای قانون که در زمان تحریم‌های 2012 تا 2015 وجود داشت، ممکن نیست.
در حالی که میزانی از نفت ایران راه خود را به بازارهای جهانی می‌گشاید، برخی از ناظران نیز به این نتیجه می‌رسند که تحریم‌های ایالات متحده به اندازه کافی قدرتمند نیستند و همین مساله می‌تواند به محرکی برای نادیده گرفتن یا نقض آنها تبدیل شود.
یکی دیگر از مشکلات بزرگ استراتژی ترامپ این است که این پیام را به جهانیان ارسال می‌کند که همه تحریم‌های ایالات متحده که یک حربه مهم به‌شمار می‌رفته‌اند، و نه فقط آنهایی که علیه ایران اعمال شده، بی‌تاثیر هستند و این بهای سنگینی برای ایالات متحده است. با توجه به آغاز رقابتی طولانی مدت با چین نوظهور بر سر نفوذ استراتژیک و اهرم فشار در سطح جهانی، تضعیف تحریم‌ها یک اشتباه اساسی به شمار می‌رود.
فعلا دولت ترامپ می‌تواند از آدرنالین ترشح شده در نتیجه رژیم تحریمی و سیاست دستکاری در بازار، سرخوش باشد. اما نسل بعدی رهبران ایالات متحده مجبور خواهند شد در بلند مدت با نتایج مشکل‌ساز تصمیمات او که همان ایرانی با قدرت تثبیت شده‌تر و یک زرادخانه اقتصادی تضعیف شده در ایالات متحده است، مواجه شوند. نقش آنها این خواهد بود که مجددا اعتماد شرکا و متحدان ایالات متحده را به دست آورند و برای رسیدگی به چالش تهدید امنیتی ایران و بازیابی اهرم اقتصادی ایالات متحده از آنها درخواست کمک کنند.