داود موذنیان
در اینکه آزادی بیان غربی یک تراژدی مضحک بیش نیست جای کوچکترین تردیدی برای صاحبان اندک خردی وجود ندارد. به تعبیر صحیح تر باید گفت «آزادی» در غرب خود در اسارت است و آنچه که به عنوان آزادی عرضه می‌شود، فحشا، فساد و بردگی جنسی است. از آنجا که بهترین دلیل بر اثبات شیء وقوع آن در خارج است بهتر است تنها به نمونه‌های آن اشاره شود.
از جمله نمونه‌های نقض آزادی بیان در غرب مسئله هولوکاست است. کوچکترین انتقاد، پیگیری و حتی تحقیق در این رابطه مساوی با اتهام به نازی بودن، سانسور، حذف و اخراج و حتی تبعات بدتر است که برای نمونه می‌توان به مواردی اشاره کرد همچون اخراج «رابرت فوریسون»  استاد سابق دانشگاه‌های فرانسه که زندگی حرفه‌ای، آزادی و رفاه خود را در راه افشای حقایق مرتبط با هولوکاست قربانی نمود. وی در سال 1991، به دلیل مخالفت با افسانه هولوکاست از دانشگاه اخراج و از تدریس محروم شد و بارها مورد سوء قصد و ضرب و جرح قرار گرفت.
از دیگر قربانیان آزادی بیان غربی «ارنست زاندل» است كه به علت انتقاد از هولوكاست به مدت پنج سال در يكي از زندان‌هاي آلمان زنداني شده بود. ماجرای این منتقد هولوکاست خود داستانی هم غم‌انگیز و هم جالب است.
جالب اینجاست که این دو نفر اگر به جای انتقاد از هولوکاست به پیامبری اهانت می‌کردند یا کتاب آسمانی یکی از ادیان را به آتش می‌کشیدند تحت حمایت غرب با عنوان حق آزادی بیان قرار میگرفتند.
نمونه دیگر، سلاخی جمال خاشقچی منتقد آل سعود به دست حکومت قرون وسطایی عربستان به جرم نقد به حکومت است که این اقدام مورد توجیه آمریکا قرار می‌گیرد و ده‌ها و صدها نمونه دیگر از این نقض‌ها که برشمردنش منتهی به چند جلد کتاب خواهد شد، و نمونه اخیرش اقدام اینستاگرام در حذف صفحات فرماندهان سپاه بود.
همانگونه که ابتدای سخن آمد، آزادی بیان غربی یک تراژدی مضحک است، اما مضحکتر از آن، رفتار و پندار برخی افراد است که تحت هیچ شرایطی حاضر نیستند پذیرای این حقیقت باشند که «خود غلط بود آنچه ما پنداشتیم». در واقع پندار و رفتار این افراد یک کمدی سفیهانه است که به مراتب تلختر و مضحک‌تر است از آن تراژدی غم‌انگیز.
در حقیقت بازیگران این کمیک، دلباختگان و عاشقان معشوقی‌ا‌ند که بانگ عجوزگیاش گوش عالم را کر کرده، اما کأنه ایشان مصداق «خَتَمَ اللَّهُ عَلَى قُلُوبِهِمْ وَعَلَى سَمْعِهِمْ وَعَلَی أَبْصَارِهِمْ غِشَاوَهًْ» (سوره بقره آیه 7) شده‌اند و این عجوزگی را نه تنها نمی‌بینند که معشوق را پریچهری صبیح می‌پندارند. حقیقتا شکیبایی بر آن تراژدی سهل‌تر است تا بردباری بر این کمدی.
به مقتضی قاعده «بهترین دلیل بر اثبات شیء وقوع آن در خارج است» بایسته آن است که به این خواب‌زدگان پیشنهاد شود برای بیداری از این خواب بد نیست در فیس‌بوک یا اینستاگرام پویش‌هایی با مضامین نقد هولوکاست یا یهودیت یا صفحاتی برای حمایت از سرداران سپاه ایجاد کنید. اگر بازهم از خواب برنخواستند باید تنها به آنها گفته شود خواب‌زدگان تاریخ خوابتان خوش!!