در برهه‌ای از جنگ، صدام تهران را‏‎ ‎‏موشک  باران می‌کرد. گاهی اتفاق ‏‎ ‎‏می‌افتاد که موشک‌ها‏‎ ‎‏در نزدیکی جماران به زمین می‌خوردند. عده‌ای از ‏‎ ‎‏دکتر‌ها‏‎ ‎‏از این قضیه ناراحت بودند و حتی بعضی از آنها‏‎ ‎‏خدمت امام رفته ‏‎ ‎‏و با‏‎ ‎‏ناراحتی و‌ گریه از ایشان خواهش کردند که اجازه دهند پناهگاهی ‏‎ ‎‏برای ایشان ساخته شود. حضرت امام وقتی که ملاحظه می‌کنند آنها‏‎ ‎‏احساساتی شده‌اند برای اینکه از احساسات آنها‏‎ ‎‏بکاهند می‌فرمایند بروید ‏‎ ‎‏طرح و برنامه‌هایتان را‏‎ ‎‏بیاورید که ببینم چه برنامه‌ای دارید. اینها‏‎ ‎‏فکر ‏‎ ‎‏کردند که امام به پناهگاه می‌رود ، لذا‏‎ ‎‏زیرزمین حسینیه را‏‎ ‎‏به عنوان ‏پناهگاه آماده کردند. ‏
‏‏ما‏‎ ‎‏زیرزمین حسینیه را‏‎ ‎‏تمیز کردیم، حتی تختی هم برای زمان ‏‎ ‎‏استراحت امام قرار دادیم، بعد از این مقدمات به حضرت امام خبر دادند ‏‎ ‎‏که آقاجان، محل آماده است. حضرت امام فرمودند من نگفتم که بروید ‏‎ ‎‏محلی را‏‎ ‎‏به عنوان پناهگاه برای من آماده کنید‏‏،‏‏ من گفتم بروید برنامه و ‏‎ ‎‏طرح‌هایتان را‏‎ ‎‏بیاورید که ببینم چه طرح و برنا‏‏‏‏مه‌ای دارید؟ سپس ‎‏فرمودند‏‏:‏‎ ‎‏اگر موشکی به جماران اصابت کند و در کنار من پیرزنی شهید ‏‎ ‎‏شود و من در پناهگاه باشم و آسیبی نبینم فردا‏‎ ‎‏تاریخ درباره من چه ‏‎ ‎‏قضاوتی خواهد کرد؟ آیا‏‎ ‎‏نمی‌گویند خمینی برای خودش پناهگاه ساخت ‏‎ ‎‏اما‏‎ ‎‏آن پیرزن، پناهگاه نداشت. من نه جواب خدا‏‎ ‎‏را‏‎ ‎‏می‌توانم بدهم‏‏، نه‏‎ ‎‏جواب ملتم را. شما‏‎ ‎‏بروید و هر وقت برای همه ‏‏افراد این مملکت پناهگاه ‏‎ ‎‏ساختید، آن وقت من هم به پناهگاه می‌روم.(1)
ـــــــــــــــــــــــــــــــ
1. سید رحیم میریان - کتاب خاطرات خادمان و پاسداران امام خمینی(ره) ص39.