این وجود پاک در خانواده‌ای که آیه آیه صحیفه حقانیت در جانشان متمکن شده بود، به ستیغ ایمان و شریعت دست یافت. به گاه آموزش با این که مدت کوتاهی- تا پنجم ابتدایی- میهمان سرای دانش‌آموزان بود با وجود پشتکارش توانست همزمان با حضور در جبهه، فراگیرنده علم و دانش هم باشد. متانت و آرامش در رفتار، احترام به دیگران به ویژه پدر و مادر و کمک به دیگران سرآمد اعمالش بود و از این طریق دیگران را شیفته خود می‌ساخت.
رابطه بسیار خوبی با دایی‌اش شهید «سردار مهدی احمدی‌کیا» داشت و آرزویش بود تا هنگام شهادت در کنار ایشان به خاک سپرده شود. اوقات فراغتش سرشار از مطالعه کتاب‌های مذهبی،‌حضور در مسجد و بسیج و انجام ورزش‌های رزمی بود. با نهیب گزنده دوستداران اسلام و وطن برای برافراشتن پرچم عدالت‌خواهی و برافکندن کوشک بی‌پایه طاغوت، «علیرضا» هم با هموطنانش هم صدا شد و در راهپیمایی‌ها و سردادن شعار استقلال و آزادی‌خواهی حضور سازنده خود را اعلام کرد. سال 1365 با سبزپوشان عرصه نبرد در پادگان امام حسین(ع) دوره آموزش نظامی را طی کرد و پس از آن در میدان حق علیه باطل گام نهاد.
دوبار افتخار حضور در عرصه نبرد را یافت. در عملیات‌های «کربلای 4 و5‌» با سمت تک‌تیرانداز از خود حماسه‌ها به یادگار گذاشت تا این که سرانجام با اصابت ترکش خمپاره بر شکم و صورتش، روح ملکوتی‌اش به سوی آسمانیان پرواز کرد و جاودانه گشت.