فرشاد مؤمنی در انتخابات سال 96 از حامیان روحانی بود. او اما چندین بار در حوزه اقتصادی، دولت را متهم به آینده‌فروشی کرده و سؤال این است که آیا با سپردن تعهدات یکطرفه به FATF، آینده‌فروشی اتفاق نمی‌افتد؟!
وی به روزنامه ایران گفته است: اصل ماجرا این است که حساسیت‌های شدید نسبت به مسئله پولشویی سه خاستگاه جدی دارد. یکی از خاستگاه‌ها این است که می‌گویند با توجه به روندهای مربوط به جهانی شدن اقتصاد، افزایش پیوندها و تعامل‌ها در دنیای اقتصادی بین واحدهای مختلف چه کشورها و چه بنگاه‌ها ما در معرض این هستیم که برای فعالیت‌های قاچاق کالا و خدمات مجاز، کسانی آن پول‌های آلوده را با سازوکارهای شناخته شده‌ای تطهیر می‌کنند. یک مسئله مهم دیگر که پولشویی را به مثابه جرم ثانویه مطرح کرده است، احتمال این هست که پول‌های حاصل از قاچاق مواد مخدر در معرض تطهیر قرار بگیرند و سومین مسئله این است که شبهه‌های بسیار جدی وجود دارد که پول‌های پولشویی شده در خدمت تأمین مالی فعالیت‌های تروریستی قرار گیرد.
وی می‌افزاید: فکر می‌کنم هیچ ایرانی شرافتمند و دلسوزی در جمهوری اسلامی ایران حاضر نیست که حکومت ایران در مقیاس جهانی در معرض چنین اتهام‌هایی قرار گیرد. بنابراین کسی که حسابش پاک است نباید از محاسبه باکی داشته باشد و اصل ماجرا را بپذیرد و خودش را در معرض چنین تهمتی قرار ندهد. نهایت این است که در جزئیات ایرادهایی وجود دارد که آن را می‌توان از طریق برخورد فعال همدلانه تلاش برطرف کرد.
مؤمنی همچنین گفت: با نفی FATF ثابت می‌کنیم ایران کشوری است که می‌خواهد به قاعده‌های شفاف‌سازی و اطمینان دهنده«نه» بگوید.
با صراحت می‌گویم هر کوششی که پیوستن و اصل عضویت ایران به FATF را زیر سؤال ببرد نه تنها خدمت به کشور تلقی نمی‌کنم بلکه از بسیاری جهات شائبه خیانت را هم در آن پررنگ می‌بینم.
وی می‌افزاید: چه کسی در ایران هست که بتواند ادعا کند که عدم شفافیت بلاهای شدید بر سر این اقتصاد نیاورده است.
این اظهارات در حالی است که شفافیت در قبال FATF، شفافیت وارونه و فروش اسرار مالی و بانکی به دشمن در جنگ اقتصادی، برای زدن ضربات دقیق‌تر از سوی دشمن و بستن منافذ دور زدن تحریم‌هاست.
نکته جالب این که رئیس‌جمهور فعلی آمریکا متهم بزرگ پولشویی است اما هرگز از سوی FATF تحت تعقیب و بازخواست قرار نمی‌گیرد. اروپا و آمریکا مجموعاً بالغ بر 75 درصد جرائم مربوط به پولشویی را مرتکب می‌شوند و رکورددار این جرائم هستند، هم چنان که حامیان اصلی تروریسم محسوب می‌شوند اما به اعتبار اینکه چاقو دسته خود را نمی‌برد، FATF نیز هرگز سراغ آنها نمی‌رود. در همین حال دو رژیم صهیونیستی و رژیم عربستان، جزو رکوردداران تأمین مالی تروریسم و جرائم سازمان یافته محسوب می‌شوند اما یکی از همان‌ها (اسرائیل) به عضویت کامل FATF درآمد بی‌آن که مورد سؤال باشد و یا در فهرست اقدامات متقابل FATF قرار گیرد و دیگری (عربستان) عضو ناظر FATF است و هرگز در فهرست اقدامات متقابل FATF و تحریم‌ها و مضیقه‌های این نهاد قرار نگرفته است.
با این اوصاف باید از آقای مؤمنی پرسید آیا ایران باید پاک بودن خود را به اسرائیل و آمریکا و انگلیس و ایتالیا که سران مافیای جنایت و پولشویی و ترور و جرائم سازمان یافته در دنیا هستند، اثبات کند؟ و اگر پس از دادن همه امتیازها، باز هم متهم شد و طرف غربی همه بازی را به هم زد، در آن صورت تکلیف چیست؟ آیا اسرار مالی و اقتصادی لو رفته قابل برگشت است؟! آیا فروش این اطلاعات به دشمنانی که تشنه بستن منافذ ضد تحریمی ایران هستند، شرافت است یا خیانت؟!
اما در موضوع شفافیت؛ آیا باید در مقابل دشمنان شفاف بود یا باید همین شفافیت از سوی دولت در داخل اجرایی شود و به دلایل مختلف اجرایی نمی‌شود؟ چرا امثال آقای مؤمنی، مطالبه اجرایی کردن شفافیت که قوانین آن هم نوعاً موجود است نمی‌کنند؟!