هفت صبح نوشت: دولت دوم حسن روحانی، هنوز به نیمه کار نرسیده، چهار ژنرال اصلی خود را از دست داده است: کرباسیان در وزارت امور اقتصاد و دارایی استیضاح شده، علی ربیعی به همین صورت از وزارت تعاون، کار و رفاه اجتماعی رفته و آخوندی و قاضی‌زاده هاشمی از سمت خود استعفا دادند.
اگر مخرج مشترک رفتن ژنرال‌های دولت در دولت اول روحانی، مخالفت اصولگرایان با آن‌ها (فرجی دانا و جنتی) بود، در دولت دوم روحانی مخالفت یک عضو کابینه یعنی محمدباقر نوبخت، وجه مشترک رفتن ژنرال‌هایی مثل آخوندی و قاضی‌زاده هاشمی است. آخوندی که گرایشش به سیاست‌های لیبرالی کاملاً روشن است، به هیچ وجه نمی‌تواند با سیاست‌های مسامحه‌کارانه نوبخت در حوزه عدول از اقتصاد بازار کوتاه بیاید و از سوی دیگر قاضی‌زاده، مکرراً با نوبخت بر سر منابع مربوط به طرح تحول سلامت مشکل داشته است. روحیه محافظه‌کاری نوبخت در یک کلام باعث شده که او نه جرأت طرح بزرگی مثل تحول سلامت را داشته باشد و نه آن‌طور که عباس آخوندی می‌گوید؛ جسارت از بین بردن طرح‌هایی مثل واریز یارانه یا مسکن مهر.
نوبخت در این مسیر چه کرده؟ تغییر افراد راحت‌ترین رویکرد او برای این مسئله بوده است. دژپسند در وزارت امور اقتصاد و دارایی و نمکی در وزارت بهداشت، به طور مشخص دو مدیر نزدیک به محمدباقر نوبخت هستند که حالا در رأس دو وزارتخانه مهم قرار گرفتند تا سیاست‌های او را پیش ببرند و البته جایگزین‌های ربیعی (یعنی شریعتمداری) و آخوندی (یعنی اسلامی) و حتی شریعتمداری در وزارت صمت (یعنی رحمانی) مشکل چندانی با نوبخت ندارند.
این گونه است که حالا با تغییر ژنرال‌های سیاستگذار به تکنوکرات‌های اداری، عملاً نوبخت به سیاستگذار درجه یک کشور تبدیل شود. با این حال سؤال اینجاست که آیا این سیاست‌های نوبخت و این تغییر مهره‌های او در نهایت به نفع دولت روحانی بوده است. فعلاً که نشانه‌ها مثبت نیستند و نگاهی به گذشته و عبرت گرفتن از حذف مهره ارزشمندی مثل طیب‌نیا که نوبخت در آن هم مؤثر بود، تردیدهای جدی در موفقیت این پروژه ایجاد کرده است.