این مرکز در گزارشی به قلم آنتونی کردزمن (از تحلیل‌گران ارشد آمریکایی) نوشت: راهبرد آمریکا در قبال تهدید رو به رشد ایران منسجم نیست. در مورد ایالات متحده بعد از آنکه دیدگاه خود درخصوص اهدافش را از دست داد، هیچ‌چیز جدیدی در مورد تلاش‌های دوچندانش در خاورمیانه وجود ندارد. حتی اینکه آمریکا با گذشت سالها از تلاش در خاورمیانه هیچ راهبرد موثری ندارد، هم مورد جدیدی نیست.
ایالات متحده ادعا می‌کند که از سال 2001 در «جنگ» علیه تروریسم است و از سال 2003 در منطقه خلیج‌ فارس در جنگ واقعی به‌سر می‌برد از سال 2011 هم در اشتباهی کورکورانه وارد جنگ در سوریه شده است. باید به بیانیه اخیر ترامپ درباره خروج از سوریه، از نگاه راهبردی نگریست؛ اینکه چگونه می‌توان با سوریه تحت فرمان اسد مقابله کرد زمانی که ایالات متحده هیچ راهبرد موثری برای رویارویی رشد نفوذ روسیه، ایران و حزب‌الله، ترکیه و تاثیر نقش بی‌ثبات‌کننده پناهندگان سوری در لبنان، اردن و ترکیه ندارد؟  اهمیت خروج چند روزه یا چند ماهه از سوریه دقیقا چیست؟ چه اهمیتی دارد هیچ سربازی یا 2000 سرباز آمریکایی در سوریه باشد وقتی هیچ راهبردی وجود ندارد؟ مهم‌تر از همه، چرا باید این همه بر روی مساله سوریه تمرکز کرد؟
با این وجود، این منطقه خلیج ‌فارس است که بزرگ ترین چالش برای سیاست ایالات متحده است؛ جایی که نبود یک ترکیب معتبر از راهبردهای ایالات متحده در برخورد با کشورهای دیگر اهمیت بسیاری دارد. از سوی دیگر، عراق برای آمریکا از لحاظ ثبات و توسعه آن اهمیت بیشتری نسبت به سوریه دارد. نقش آن در بازدارندگی و غلبه بر ایران، شکست داعش و رویارویی با تهدیدات بنیادگرایان و شکل دادن به جریان امن نفت از خلیج ‌فارس و تاثیر آن بر اقتصاد جهانی و تجارت ایالات متحده بسیار اهمیت دارد.
بی‌شک عراق در بازدارندگی و مهار ایران و ایجاد ثبات در خلیج، درست عمل نمی‌کنند. واقعیت این است که ایالات متحده از سال 2003 تاکنون در عراق خیلی بد عمل کرده است و در این مورد اسنادی از زمان دولت جرج دابلیو بوش، باراک اوباما و ترامپ وجود دارد.
بنابراین واقعیت این است که ایالات متحده در حال حاضر هیچ راهبرد یا برنامه مشخصی  برای مقابله با مسائل کلیدی که بر ثبات و نقش عراق در تامین امنیت خلیج‌ فارس علیه ایران تاثیر می‌گذارد، ندارد. ایالات متحده در ایجاد یک راهبرد منسجم  برای مقابله با ایران موفق  نبوده است. این تنها کافی نیست تا ایران را یک تهدید دانست. ایالات متحده نیاز به یک رویکرد منسجم برای مقابله با این تهدید در طول زمان دارد.
واشنگتن باید راهبردی منسجم داشته باشد که در عمل قابل اجرا باشد.
به نظر می‌رسد ترامپ همچنین در برانگیزاندن حس ملی‌گرایانه‌ ایرانیان مقابل آمریکا موفق بوده‌ است(!)
ایالات متحده هیچ تلاشی برای انگیزه دادن به ایران نشان نداده که اگر تهران برنامه هسته‌ای و برنامه موشکی را کنار بگذارد، چه در انتظار ایران خواهد بود.
از سوی دیگر به نظر می‌رسد تمرکز آمریکا بیش از اندازه بر روی برنامه اتمی و موشکی این کشور بوده و به سایر قسمت‌ها بی‌توجهی شده است.
ایران از طریق تهدید موشکی نامتقارن در خلیج‌ فارس، توجه زیادی را به خود جلب می‌کند، اما تلاش‌های در حال رشد برای انتقال تسلیحات، پرداخت پول نقد، آموزش نظامی و دیگر فعالیت‌ها از دید ایالات متحده پنهان  مانده است.
البته ناگفته نماند در این میان امید واهی بر گروه ناکارآمد مجاهدین (گروهک منافقین) و پسر شاه (مخلوع) برای جانشینی رژیم تهران هم از دیگر سیاست‌های ناکارآمد واشنگتن است.