از همان کودکی مقید به انجام فرایض بود، با اینکه به سن تکلیف نرسیده بود اما روزه طاقت فرسای تابستان را به خورد و خوراک و بازی‌های کودکانه ترجیح می‌داد. جوانان انقلابی محله خواجو فعالیت‌های شبانه‌روزی عباس را در مبارزات علیه رژیم پهلوی فراموش نکرده‌اند. نهال انقلاب تازه کاشته شده بود که وسوسه‌های دشمن خطه غرورآفرین کردستان را عرصه تاخت و تاز ‌اشرار کرد، دیگر ماندن در اصفهان را بر خویش جایز نمی‌دید. عباس هنوز خستگی مبارزات کردستان را به تن داشت که خاک جنوب آماج گلوله‌های دشمن بعثی شد. وی نیز کردستان را به قصد جنوب ترک کرد. در همان روزهای اول حضور در جبهه جنوب به شدت از ناحیه پا مجروح شد و تنها جلوگیری مصرانه او، پزشکان را از قطع کردن پایش منصرف ساخت. او پایش را برای جنگیدن نیاز داشت. سرانجام عباس در روز بیست‌وششم بهمن‌ماه سال ۱۳۶۴ به فیض شهادت نائل گشت و در گلستان شهدای اصفهان در جوار شهدای عملیات والفجر ۸ آرام گرفت تا میزبان برادر شهیدش شود.
فرازهایی از وصیت‌نامه شهید: «از تفرقه بپرهیزید که شیوه منافقان است اگر از سختی بگویید که باعث تفرقه شود به اسلام خیانت کرده‌اید. سعی کنید مراقب اعمالتان باشید. بدانید اگر رهنمودهای رهبر انقلاب که همان سخنان پیامبر اسلام(ص) است را گوش ندهید شکست خواهید خورد. چه زیباست لحظه مرگ سرخ عابد در راه معبود و چه زیباست آن لحظه‌ای که غرق خون شویم، خدایا دیگر صبرم تمام شد... »