احمدبن اسحاق گوید: به حضور امام حسن عسگری(ع) رسیدم، به قصد اینکه در مورد جانشین آن حضرت از ایشان سؤال کنم. هنگام ورود و پیش از طرح پرسش، آن حضرت خطاب به من فرمود: ای احمدبن اسحاق! خداوند تبارک و تعالی از زمان حضرت آدم(ع) زمین را خالی از حجت نگذاشته است و تا روز قیامت نیز خالی از حجت نمی‌گذارد. به واسطه او است که بلا را از اهل زمین دفع می‌کند و به خاطر او است که باران رحمت می‌فرستد و برکات زمین را بیرون می‌آورد. عرض کردم: ای فرزند رسول خدا(ص)، امام و جانشین پس از شما کیست؟ حضرت برخاست و داخل حجره شد و سپس بازگشت در حالی که کودک سه ساله‌ای بر روی شانه‌اش بود و صورتش مانند ماه شب چهارده می‌درخشید. فرمود: ای احمدبن اسحاق اگر نزد خداوند تعالی و امامان و حجت‌های الهی، گرامی و با اعتبار نبودی، این فرزندم را به تو نشان نمی‌دادم و بعد در ادامه فرمود: «او همنام و هم کنیه رسول خدا(ص) است، و کسی است که زمین را پر از عدل و داد می‌کند همچنان که پر از ظلم و جور شده باشد. من عرض کردم آیا نشانه‌ای هست تا قلبم به واسطه آن مطمئن گردد؟ در این حال آن کودک به زبان عربی فصیح شروع به سخن کرد و فرمود: من هستم کسی که خداوند بر روی زمین باقی گذارده است و انتقام گیرنده از دشمنان خدا هستم و بعد در ادامه فرمود: ای احمدبن اسحاق! حال که مرا مشاهده کردی، در جستجوی نشانه مباش.(1)
__________
1- کمال‌الدین، ج2، باب 38