طی هفته گذشته و به دنبال بگومگوهای تند و گاه حتی زننده که میان مسئولان و دست‌اندرکاران دو تیم مطرح فوتبال کشورمان که دست بر قضا هر دو هم مدعی قهرمانی این فصل لیگ برتر هستند، اتفاق افتاد و ردوبدل شد، بعضی از خوانندگان محترم و البته قدیمی‌تر و با تجربه تماس گرفتند و از وضعیت کلی اخلاقی و فرهنگی حاکم بر ورزش علی‌الخصوص فوتبال گله و شکایت کردند. مضمون کلی و لب کلام این عزیزان که سخن به دلسوزی به زبان آورده این بود که «داریم کجا می‌رویم»؟ به قول فرمایش قرآن‌کریم «این تذهبون»؟!
این سؤالی است که خیلی از دلسوزان ورزش که بیش از هر چیز نگران وضع فرهنگی و اخلاقی جامعه و ورزش هستند، نه امروز بلکه سال‌هاست دارند مطرح می‌کنند و درباره آن می‌نویسند، اما متاسفانه اعتنا و توجهی به آن نمی‌شود.
 در ورزش و فوتبالی که همه چیز در «نتیجه» و «برد» و «قهرمان شدن» آن هم با هر حربه و ترفند و وسیله، خلاصه شده است، انتظاری بیش از این نمی‌توان داشت.
در فوتبالی که در بخش‌های حساسی از آن آدم‌های کوچک رخنه کرده‌اند، توقع شنیدن حرف‌های بزرگ نمی‌توان داشت. در فوتبالی که حتی در سطوح مدیریتی ملی و باشگاهی آن آدم‌های کم‌مقدار و به قول فرنگی‌ها (cheap) حکمرانی و اظهار فضل می‌کنند، انتظار رفتار پهلوانی و بزرگ منشانه انتظاری بی‌جاست، انتقاد هم که بکنی و تذکری هم از سرانجام وظیفه بدهی، همین جماعت کوچولو و تشنه شهرت و فرصت‌طلب به انواع اقسام رنگ‌ها و تهمت‌ها، متهم و محکومت می‌کنند...
ما البته تا آنجا که در توان داشته باشیم به سهم و بر اساس انجام وظیفه، در این باره خواهیم نوشت و تاکید خواهیم کرد کار باید دست کاردان باشد. کارهای مردم را نباید به دست آدم‌های کوچک و بی‌مایه داد، ورزش، فوتبال و... در فضای بداخلاقی و آلوده به انواع مناسبات ناسالم و روابط قهرآمیز و فضای مملو از کینه و نفرت و حسادت و بدگویی و بدخواهی و تنفر و نفرت پراکنی و متفرقه و... مثل هر حوزه و امری از امور اجتماعی پیشرفت نخواهد کرد و سهل است که در جا زده و عقب هم می‌رود...
و تا این وضع که همه به خاطر گرد و خاک کردن و فرصت جولان دادن آدم‌های تشنه شهرت و فرصت‌طلب با حرکتی همه‌جانبه از مدیران ورزش و فوتبال گرفته تا رسانه‌ها و تماشاگران و... اصلاح نشود، از این فوتبال و از این ورزش بیش از این نمی‌توان انتظار داشت...