به گزارش فارس، در این نامه آمده است: نگرانی اصلی درباره رویه‌های غیرقانونی و بدعت‌های خطرناکی است که برخی آقایان آموخته‌اند و پیشرفت و حل مشکلات مردم را با خطر جدی و یا اقلا تاخیر شدید روبرو می‌کنند. در این باره نکاتی است که دانشجویان انقلابی خواهان اصلاح سریع آنها هستند. مسجل شده است که در ارجاع مصوبه‌های قانون مقابله با پولشویی و کنوانسیون پالرمو به مجمع تشخیص مصلحت از دو قانون آیین نامه داخلی مجلس که یک قانون مادر است و قانون مجمع تشخیص مصلحت به صورت قطعی و قانون اساسی با برخی اختلاف نظرها تخطی شده است. سؤال اساسی آن است که چرا این مصوبه‌ها در دستور کار قرار گرفته‌اند؟ پس مطالبه سریع و فوری، برگشت این دو مصوبه به مجلس و طی مراحل قانونی است که باید به سرعت انجام شود. در این موضوع شایسته است، تک تک اعضای مجمع از دبیر و رئیس‌محترم مطالبه جدی خروج از دستور را داشته باشند.
در این نامه همچنین خاطرنشان شده: مسجل شده است، برخی از اعضای مجمع، با این عنوان و بدون در نظر گرفتن دلایل آشکار و متعدد برای عدم اعتماد دوباره به طرف غربی که این بار گروه نظارتی FATF است، مشغول توجیه اعضای مجمع هستند. باید پرسید آیا شما نبودید که در قراردادهای نفتی IPC هم همین‌کار را کردید؟ آیا اصرار وزارت نفت و افرادی مثل شما در بیرون دولت به کجا رسید و این قراردادها و امثال آنها در چه وضعی قرار دارند؟ آیا TOTAL  در ایران باقی ماند؟ چینی‌ها کجا هستند؟ امثال شما کی می‌خواهید به توان داخلی جوانانتان ایمان بیاورید و «ما می‌توانیم» امام(ره) را باور کنید؟ در شرایطی که گردانندگان آمریکایی FATF در بیانیه‌ها و صحبت‌هایشان علنا نداشتن هیچ تضمینی برای بیرون آمدن ایران از لیست خاکستری را فریاد می‌زنند و حتی وزیر خارجه و رئیس‌دولت هم همین را می‌گویند و در شرایطی که مشکل روابط بانکی به عنوان مهم‌ترین بخش مشکلات فعلی اقتصادی اساسا به انجام توصیه‌های FATF ربطی ندارد و تحریم‌های ثانویه آمریکا دلیل آن است و FATF آن تحریم‌ها را تیزتر خواهد کرد و در شرایطی که علاوه‌بر این دلیل‌ها، راه‌های متعددی برای خروج از مشکلات اقتصادی وجود دارد و به رفتن در هزارتوی رفع دائمی بهانه‌ها و ذلت پلکانی نیازی نیست؛ اعضای مجمع در این امتحان تاریخی چه باید بکنند؟ آیا مسیر خیلی روشن نیست؟!
در ادامه نامه هم تصریح شده است: آخرین و مهم‌ترین موضوع، بدعتی است که برخی آقایان با شاگردی در محضر برخی قدمای انقلابی! یاد گرفته‌اند و آن «تنزل پلکانی سخنان رهبری» است. در این بدعت خطرناک با «سؤالات بنی اسرائیلی» در خلوت و جلوت از رهبری و علم به محذورات ایشان که اقتضای شأن تربیتی و پدری و در یک کلام ولایتی ایشان است، قصد تحمیل تصمیمات را دارند. کسانی که در تحقیر منتقدین دم از «لزوم پرورش فکر» برای تصدی مسئولیت‌های کلیدی می‌زدند، اکنون سخنان واضح رهبری در مورد لوایح استعماری را نمی‌فهمند و دائم از مصداق و چند و چون آن می‌پرسند؟ کسانی که با زدن خود به نافهمی راهبرد نرمش قهرمانانه را معادل برجام دولت تفسیر و برجام را پروژه رهبری خواندند، کسانی که با نقل قول و استفاده از انتساب خود به نظام، در راهروهای بهارستان برای برجام رای جمع کردند و گویی این روش در مذاقشان شیرین آمده‌اند.