اخبار ویژه
سانسور سخنان روحانی علیه توافق آب و هوایی پاریس
روزنامه‌های مدعی حمایت از دولت، سخن رئیس‌جمهور را که متضمن انتقاد و ناخرسندی از توافق آب و هوایی پاریس بود، سانسور کردند.
روزنامه‌های ایران، سازندگی، آرمان، شرق، اعتماد، هفت صبح، همشهری، آفتاب یزد، جمهوری اسلامی، اطلاعات و... از جمله روزنامه‌هایی بودند که کمترین اشاره‌ای به سخنان روز چهارشنبه روحانی در صفحه اول خود نکردند. اغلب این روزنامه‌ها حتی در صفحات داخلی - جز اظهارات روحانی در جلسه دولت - این بخش از سخنان رئیس‌جمهور را حذف کردند!
روحانی چهارشنبه گفت: «برخی مقالاتی که در دنیا نوشتند گویی برای عدم توسعه ما ساخته شده است والا این مقالات برای خودشان نیست، ما گاهی گرفتار یکسری مقاله شدیم و رفتیم پشت سر آن مقاله‌ها و ملت خودمان را به دردسر انداختیم؛ آنها هم خودشان هیچ مراعات نمی‌کنند؛ مگر آنها این مسئله و بحث‌های مربوط به گازهای گلخانه‌ای را که می‌گویند، خودشان مراعات می‌کنند.»
رئیس جمهور با بیان اینکه باید برای محیط زیست و نیز رفاه مردم تلاش کنیم، گفت: «این همه آلودگی در دنیا انجام می‌گیرد اما به خودمان که می‌رسیم، می‌خواهیم خط به خط را اجرا کنیم، فکر می‌کنیم اینها آیات قرآنی است در حالیکه چنین نیست و اینها توصیه‌هایی است که در دنیا شده و ما هم باید به آن توصیه‌ها توجه کنیم ولی زندگی مردم برای ما اصل است».
یادآور می‌شود گازهای گلخانه‌ای موضوع اصلی توافق پاریس و بهانه‌ای برای منع کشورهای در حال توسعه از به کارگیری سوخت‌های فسیلی است و این در حالی است که بیشترین گازهای گلخانه‌ای توسط کشورهای پیشرفته و صنعتی تولید می‌شود.
یادآور می‌شود الحاق به توافق پاریس توسط سازمان محیط زیست (خانم ابتکار) و وزارت خارجه پیگیری شده است.
اروپا دروغ می‌گوید این هم سندش!
اگر بنا بر ادعای اروپایی‌ها، بخش خصوصی خود را نمی‌توانند مجبور به مقابله با تحریم‌ها و تجارت با ایران کنند، چرا یکصد بانک و شرکت دولتی اروپا به تعهدات برجامی خود عمل نمی‌کنند؟
به گزارش رجانیوز، بیش از 8 ماه از خروج آمریکا از برجام می‌گذرد و اروپایی‌ها برخلاف ادعای پایبندی خود به برجام حاضر به راه‌اندازی کانال مالی نشده‌اند.
اروپا ادعا می‌کند که در معامله و تجارت با ایران نمی‌تواند بخش خصوصی خود را مجبور به رابطه با ایران کند و شرکت‌ها و بانک‌های خصوصی اروپایی نیز از ترس تحریم آمریکا ریسک رابطه با دولت ایران را نمی‌پذیرند.
عراقچی هم این دیدگاه را پذیرفته و در این خصوص می‌گوید: «متاسفانه آمریکا از قدرت اقتصادی و دلار برای تحمیل خواسته‌های خود استفاده می‌کند و به نظر می‌رسد شرکت‌های اروپایی از دستورات آمریکا بیشتر از دولتهای محلی خود پیروی کرده‌اند.»
نکته قابل تامل آنکه دولتهای اروپایی هم حاضر نیستند با ایران همکاری کرده و با بهانه تحریم آمریکا از انجام دادن تعهدات خود فرار می‌کنند، این در حالی است که بانک‌ها و شرکت‌های دولتی این کشورها بخش خصوصی نیستند که اروپا بتواند اعلام کند ما نمی‌توانیم آنها را مجبور به رابطه با ایران کنیم! بلکه این دول اروپایی هستند که باید برای همکاری با ایران و حفظ برجام تصمیم بگیرند و در مقابل تحریم‌های احتمالی آمریکا بر بانک‌ها و شرکت‌های خود بایستند.
اروپا در حالی فقط به لفاظی برای حفظ برجام بسنده کرده که تمام هزینه‌های حفظ برجام از جیب ملت ایران پرداخت می‌شود.
اخیرا دکترسعید جلیلی در دانشکده ادبیات دانشگاه تهران گفت: اروپا با گذشت حدود 7 ماه از خروج آمریکا از برجام، حتی حاضر نیست آن را نقض برجام بداند و محکوم کند.
جلیلی با اشاره به انتشار سیزده تا چهارده گزارش آژانس بین‌المللی انرژی اتمی در تایید پایبندی ایران به برجام گفت: دولت انگلیس باید پاسخ دهد که چرا از ورود 900 تن کیک زرد به ایران جلوگیری کرد؟ این که ربطی به برجام و خروج آمریکا از آن ندارد. اروپایی‌ها در این مدت، نهایت لطفشان این بوده که تاسف عمیق‌شان را در قبال خروج آمریکا از برجام
اعلام کرده‌اند.
وی خطاب به اروپایی‌ها به طرح این پرسش پرداخت که اگر برجام برای شما مهم است چرا هزینه‌هایش را ملت ایران بپردازد؟ می‌گویند شرکت‌های ما خصوصی است و نمی‌توانیم آنها را به همکاری با ایران مجبور کنیم در حالی که حداقل صد شرکت و بانک بزرگ اروپایی، صد درصد دولتی است چرا آنها را به همکاری با ما وا‌نمی‌دارید؟ این شرکت‌ها و بانک‌ها مگر در اختیار شما نیست؟
FATF نه شرط می‌پذیرد نه به بهانه‌جویی آمریکا پایان می‌دهد
اظهارات احمد توکلی درباره پذیرش مشروط FATF، در تناقض با اظهارات قبلی اوست.
احمد توکلی هفته گذشته در دانشگاه آزاد اسلامی مشهد گفت: عدم الحاق به FATF، هزینه‌های کشور را زیاد می‌کند، بنابراین باید با افزودن چند شرط، آن را بپذیریم.
وی افزود: سازمان‌های جهانی به‌وسیله قدرت‌های بزرگ تاسیس شده و به گونه‌ای کار می‌کنند که سهم و قدرت آنها همیشه محفوظ باشد، با این وجود نمی‌شود جدای از دیگر کشورها زندگی کرد.
توکلی گفت: اختلاف درمورد FATF بر سر این است که آیا شرط و شروط ایران پذیرفته می‌شود، یا مورد قبول آنها قرار نمی‌گیرد.
عضو مجمع تشخیص مصلحت نظام ادامه داد: آمریکا یک کشور ظالم و زورگو است و همه کشورها از او حساب می‌برند. اگر به اف.ای.تی.اف ملحق نشویم ضربه‌های بیشتری به کشور وارد می‌شود و با چند تهدید و تلفن آمریکا نسبت به شرکت‌های خارجی، آنها را از ادامه کار با ایران منع می‌کنند.
این اظهارات درحالی است که اولا آمریکا، با وجود برجام و قطعنامه 2231، هم‌اکنون شرکت‌ها و بانک‌های خارجی را از همکاری با ایران منع می‌کند. بنابراین، برجام و FATF و قبیل آن، مانعی بر سر راه آمریکا نیست.
ثانیا مفاد FATF دو سال است اجرا می‌شود و بهانه‌جویی‌ها باز هم ادامه دارد.
ثالثا آقای توکلی مهرماه امسال، برخلاف اظهارات اخیر به خبرگزاری فارس گفت: FATF تحفظ‌پذیر نیست. تحفظ آنجا پذیرفته می‌شود که هدف و موضوع FATF را نقض نکند. در کنوانسیونی که قبلا تصویب شده آمده است که حق تحفظ اگر ناقض موضوع یا هدف کنوانسیون باشد مورد قبول نیست. اینها (گروه FATF) می‌گویند که کار شما موضوع FATF را نقض می‌کند و این پذیرفته نیست. حتی در نامه‌ای که بعد از امضای FATF توسط آقای طیب‌نیا داده‌اند به صراحت گفته‌اند شما باید نقض‌هایی که در مصوبه‌تان راجع به این کنوانسیون است برطرف کنید ازجمله به قدر کفایت تامین مالی تروریست‌ها را جرم‌انگاری کنید؛ شامل حذف استثناهایی که قائل شده‌اید ازجمله تلاش برای پایان اشغال خارجی، استعمار و نژادپرستی.»
وی در پاسخ به این سوال که اگر FATF را نپذیریم محدود می‌شویم به غرب‌گرایان انتقاد کرده و گفته بود: «ما از ترس مرگ نباید خودکشی کنیم. FATF به ما می‌گوید از کارهایی که ما به طور مسلم وظیفه خود می‌دانیم دست بکشیم. اگر ما FATF را بپذیریم آیا رابطه آمریکا با ما بهتر می‌شود؟ آیا آمریکا مشکل دیگری با ما نخواهد داشت و بهانه‌ای دیگر را دست نمی‌گیرد؟ آقای ظریف وزیر محترم خارجه می‌گوید ما تضمین نمی‌دهیم که مانند برجام اگر ما FATF را بپذیریم چه می‌شود، بلکه اگر نپذیریم محدودیت بر ما شدیدتر می‌شود. واقعا ساده‌اندیشی است که کسی تصور کند این آمریکایی که حداقل در این سه چهار سال خودش را به خوبی نشان داده، اگر ما FATF را بپذیریم دیگر بهانه‌گیری نمی‌کند و همه چیز حل می‌شود. من این اعتقاد را ندارم، بلکه معتقدم اگر این بهانه را از آمریکا بگیرید بهانه دیگری پیدا می‌کند.»
هندلزبلات: طرح SPV اروپا فاقد پشتوانه بانکی است
یک روزنامه آلمانی به نقل از منابع دیپلماتیک فرانسه تصریح کرد: ساز و کار مالی ویژه اتحادیه اروپا برای ایران بسیار محدودتر از شکل اصلی آن برنامه‌ریزی شده و هیچ معجزه‌ای با خود به همراه ندارد.
روزنامه اقتصادی هندلزبلات افزود: این ابتکار از اعتماد موجود کاسته است. برنامه‌ای که وزیر خارجه آلمان آن را در تابستان امسال به عنوان استراتژی جدید اروپا مقابل آمریکا خوانده بود، قدری
جسورانه بود.
او خواستار تنظیم مجدد روابط کشورهای حوزه مدیترانه توسط آلمانی‌ها و اروپاییان بود که در وضعیت لازم برای رهبری آمریکا قرار گیرد. اما این وزنه مدتی است که ویژگی‌های مورد انتظار را نداشته و شکاف‌هایی در آن دیده می‌شود.
در این زمینه اروپایی‌ها هنوز نتوانسته‌اند برنامه تجاری برای تسهیل روابط با ایران را اجرا کنند تا به کمک آن بخش‌هایی از تجارت با این کشور را از تحریم‌های آمریکا محافظت کنند. آمریکا برنامه خود مبنی بر «حداکثر فشار» را نه تنها اعلام کرده بلکه به مرحله اجرا نیز گذاشته است.
کشورهای اروپایی مثل اتریش و لوکزامبورگ که میزبان برنامه ساز و کار مالی ویژه اتحادیه اروپا در ارتباط با ایران محسوب می‌شدند با انتقاد و نارضایتی دولت دونالد ترامپ کنار کشیدند.
صبر تهران کم‌کم به پایان می‌رسد؛ صبر آنها با گذشت زمان رو به اتمام است. نماینده اقتصادی آلمان در ایران نیز هشدار داده که «ما کم‌کم اعتبار خود را از دست می‌دهیم» چرا که شرکت‌های آلمانی فعال در ایران هنوز نمی‌دانند که آیا تلاش‌های دولتهای اروپایی برای دور شدن از تحریم‌های آمریکا در عمل نتیجه‌ای خواهد داشت یا خیر؟
کارشناسان حوزه بانک حدس می‌زنند که ساز و کار ویژه مالی اروپا برای ایران زمانی اجرایی خواهد شد که بانک‌های خصوصی اروپا متعهد به انجام انتقالات بانکی بین ایران و اروپا شوند. اما اغلب بانک‌های آلمانی از انجام چنین پرداخت‌هایی امتناع می‌کنند. عقب‌نشینی اروپا از ایران، تنها به سود سایر کشورها خواهد بود. بانک چینی کونلن (Kunlun) رابطه تجاری خود را با ایران از سر گرفته است. چرا که این بانک هیچ ارتباطی با آمریکا ندارد از این رو تحریم کردن آن برای آمریکایی‌ها دشوار خواهد بود. در حال حاضر چین و هند، مبادلات تهاتری با ایران دارند.
سخنان روحانی درست بود دولت از توافق پاریس خارج می‌شود؟
با توجه به سخنان انتقادی اخیر رئیس‌جمهور،آیا دولت از توافق پاریس خارج می‌شود؟
روزنامه فرهیختگان ضمن طرح این پرسش می‌نویسد: رئیس‌جمهور در جریان جلسه هیئت دولت و در سخنانی که می‌توان آن را در واکنش به معاهده پاریس دانست، گفت: «مقالاتی در دنیا به خاطر عدم توسعه ما نوشته شده است و این مقالات برای خودشان نیست و ما نیز رفتیم پشت سر آن مقاله‌ها و خود را به دردسر انداختیم و آنها نیز هیچ کدام مراعات نمی‌کنند. در مورد گازهای گلخانه‌ای مگر آنها مراعات می‌کنند، البته ما برای محیط زیست‌مان باید تلاش کنیم و آنچه در دنیا مطرح می‌شود، توصیه‌هایی است که باید به آن توجه کرد و لزومی ندارد خط به خط آن را اجرا کنیم؛ آیات قرآن که نیست.»
توافق پاریس برای جلوگیری از انتشار گازهای گلخانه‌ای تصویب شده است. ایران در زمان تصویب اولیه این توافقنامه و در زمان ریاست معصومه ابتکار بر سازمان حفاظت از محیط زیست با آن موافقت و در اردیبهشت 95 آن را امضا کرد. مهم‌ترین بخش معاهده پاریس ماده چهارم آن است. بر اساس این ماده، کشورها متعهد شده‌اند بر مبنای «سند تعهدات ملی» خود در کاهش گازهای گلخانه‌ای و انتشار دی اکسید کربن اقدام کنند. مطابق با متن این سند، سازمان حفاظت از محیط زیست تعهد داده دولت جمهوری اسلامی ایران از سال 2020 تا 2030 انتشار گازهای گلخانه‌ای را 12درصد کاهش خواهد داد.
این را می‌توان به تعبیری ساده، تعطیلی تمامی صنایع و کارخانه‌ها و تحدید فعالیت‌های صنعتی کشور تعریف کرد، چرا که برای فاصله از خام‌فروشی نیاز به بردن نفت و گاز به پالایشگاه داریم و پالایشگاه هم ذاتا دی اکسید کربن تولید می‌کند و این چرخه ادامه دارد، پس تعهد به چنین پیمانی با هیچ منطقی با منافع ملی و رشد و شکوفایی صنعتی و اقتصاد مقاومتی سازگاری ندارد.
حال با جمع‌بندی این واقعیات و اظهارات حسن روحانی می‌توان به یک نتیجه‌گیری و پرسش رسید؛ نتیجه‌ای که می‌توان از این اظهارات گرفت آن است که روحانی با فهم تهدیدات این توافقنامه برای منافع ملی و آگاهی از خروج و عدم پذیرش آن توسط کشورهایی نظیر آمریکا و روسیه که رتبه‌های اول و دوم بزرگترین تولیدکنندگان «نفت» و میعانات نفتی را در جهان دارند و همچنین تعهدات سهل و غیرقابل اندازه‌گیری کشورهایی همچون عربستان و قطر نسبت به آن واکنش نشان داده و الزامی برای اجرای خط به خط آن متصور نبوده است.
و اما پرسشی که در این میان مطرح می‌شود، سوای چرایی پذیرش این معاهده توسط ایران و عدم پاسخگویی هیچ نهاد نظارتی در این باره این است که چرا محمدجواد ظریف، وزیر امور خارجه و بیژن زنگنه، وزیر نفت در دو نامه‌ای که به صورت جداگانه به حسن روحانی نوشته‌اند از رئیس‌جمهور خواسته‌اند الحاق ایران به توافقنامه پاریس که به مجلس شورای اسلامی و شورای نگهبان فرستاده شده و ایراداتی به آن وارد شده بود، دوباره توسط این دو نهاد مورد بررسی قرار گیرد و تایید شود و حتی ظریف پیش‌تر عدم الحاق ایران به این توافقنامه را موجب باز شدن پرونده‌ای علیه ایران در شورای امنیت سازمان ملل عنوان کرده بود و حالا به همراه زنگنه سعی در تایید آن دارند؟