بازخوانی اعترافات برخی آشوبگران فتنه ۸۸
کودتـای سـبز
اشاره:
9 سال پیش جماعتی آشوب‌طلب و افراطی با سوار شدن بر موج احساسات هواداران‌شان روزهایی تلخ را برای ایران اسلامی رقم زدند. آنها جشن مشارکت 80 درصدی مردم ایران در انتخابات دهم ریاست جمهوری را که رکوردی بی‌سابقه در تاریخ سیاسی جهان بود، تبدیل به عزا کردند. اردوکشی‌های خیابانی که علاوه بر آتش زدن اموال عمومی و تلفات جانی، دشمنان قسم‌خورده ملت را مصمم به اجرای تحریم‌های بیشتر و سخت‌تر کرد تنها گوشی‌ای از نتایج شوم قدرت‌طلبی شیطانی رهبران این جریان افراطی بود. با این حال چیزی نگذشت تا غبار فتنه فرونشست. هوادارانی که دل در گرو انقلاب اسلامی ایران داشتند با مشاهده نفاق رهبران‌شان روز به روز بیشتر از آنان فاصله گرفتند و سرانجام در 9 دی 1388 ملت متحد ایران در خیابان انقلاب اسلامی به هم رسیدند و اجتماعی تاریخی را رقم زدند.
حالا پس از گذشت 9 سال، سردمداران آن خشونت‌های افسارگسیخته خیابانی به خیال اینکه همه چیز به فراموشی سپرده شده با حقد و کینه بیشتر و البته زبانی درازتر برگشته‌اند؛ غافل از اینکه ملت ما هرگز تاریخ را فراموش نخواهد کرد. به همین منظور لازم دیدیم تا در آستانه نهمین سالگرد اجتماع تاریخی نهم دی‌ماه 88 متن اعترافات برخی اعضای فعال در کودتای ناکام سال 1388را بازخوانی کنیم. متن حاضر قسمت‌هایی تکان دهنده از اعترافات این فتنه‌گران است که در جلسات رسیدگی قضایی به پرونده‌شان بازگو کرده‌اند. این مجموعه تحت عنوان «مجموعه اعترافات فتنه هشتاد و هشت» توسط «مرکز اسناد انقلاب اسلامی» برای اولین بار در سال 1391 به چاپ رسید و حالا قسمتی از آن در مقابل شما قرار می‌گیرد تا از منظری تازه آن روزها را به قضاوت بنشینید.
مقدمه
انتخابات در نظام جمهوری اسلامی از بدو تاسیس آن همواره نماد مردم‌سالاری دینی و جایگاهی برای سنجش حضور مردم در دفاع از آرمان‌های آن، محسوب شده است. جریان‌های معاند داخلی و خارجی نیز به دلیل حساسیت بالای آن، همواره قبل و پس از انتخابات‌ها به تحرکات مسموم خود پرداخته‌اند تا ضمن تحریف حضور مردم، با سخن راندن از عدم تاثیر رای ملت به دلیل ادعای واهی تقلب، موجبات دلسردی و ناامیدی مردم ایران را فراهم ساخته و پایه‌های مردم‌سالاری نظام را سست نمایند. همین اقدامات بود که انتخابات دهم ریاست‌جمهوری را که با رای حیرت‌انگیز مردم ایران می‌رفت تا جشن سراسری برای ملت باشد، به شرنگی تلخ سوق داد.
در این انتخابات عوامل داخلی، که همه آنها لزوما پیش از این معاند نظام نبودند، جهالت ورزیدند و از تقلب گسترده در انتخابات دهم سخن گفته و بر طبل ابطال انتخابات کوبیدند. شورش‌های خیابانی شکل گرفت و خیابان‌های پایتخت صحنه اردوکشی خیابانی شد. احساسات و هیجانات جای تدبیر و بصیرت را گرفت و افرادی که فریب فتنه‌گران را خورده بودند به تنش‌آفرینی پرداختند. بی‌شک در این شرایط وظیفه هر حکومت است که با اقدامات قانونی از هرج و مرج جلوگیری به عمل آورد و امنیت و آرامش را به شهروندان برگرداند. حوادث پس از انتخابات سال 88، متاسفانه خسارت‌های مالی و جانی فراوانی به‌بار آمد که می‌توان از یک‌سو به شهادت بسیجیان و مردم انقلابی اشاره نمود و از طرفی دیگر به حوادث تلخ بازداشتگاه کهریزک اشاره کرد.
متاسفانه عناصر شکست‌خورده در انتخابات، به دنبال حوادث تاسف‌بار ناشی از اردوکشی خیابانی، به بهانه پیگیری امور زندانیان انتخابات، کمیته غیرقانونی را تشکیل داده تا به فعالیت تبلیغی علیه نظام جمهوری اسلامی روی آورده و به سیاه‌نمایی علیه انقلاب بپردازند. کمیته پیگیری که آقایان علیرضا بهشتی و مرتضی الویری، نمایندگان موسوی و کروبی، در حکم موسسان و دست‌اندرکاران آن شناخته می‌شدند، در تهیه و ارائه لیست ساختگی 72 نفر کشته شده در انتخابات(کشته‌سازی) برای تحریک و به بازی گرفتن احساسات مذهبی ملت ایران کوشید. آنان در اقدامی دیگر مدعی دفن مخفیانه کشته‌شدگان حوادث انتخابات در بهشت زهرا شدند. انتشار و پیگیری ادعای واهی تجاوز و آزار جنسی از جمله تحرکات ضد امنیتی کمیته بود که در راس این اقدام می‌توان از سناریوی ساختگی و فاش شده قتل سعیده پورآقایی نام برد. اما کمیته پیگیری زمانی که دیگر نتوانست به سیاه‌نمایی و ادعاهای واهی خود ادامه دهد، با سناریوی خودساخته حمله ماموران به دفتر پیگیری و خروج اسناد دفتر توسط ماموران سعی در القای آن برآمد که حکومت تاب تحمل کمیته را نداشته و اسناد و مدارک مهم بازداشت‌ها را از دفتر خارج کرده تا با نابودی آنها، از پاسخگویی فرار کند.
کتاب پیش رو به کالبدشکافی تحرکات ننگین و ضد انقلابی کمیته غیرقانونی موسوی و کروبی برای پیگیری امور زندانیان فتنه می‌پردازد و با بازگشایی پرونده امنیتی دو تن از اصلی‌ترین عوامل کمیته مذکور، خوانندگان محترم را از ظلم‌هایی بزرگ که بر نظام در حوادث پس از انتخابات رفت، آگاه می‌کند؛ ظلم‌هایی که در ابراز ندامت یکی از عوامل اصلی کمیته پیگیری به طور واضح نمایان است.
9 سال پیش جماعتی آشوب‌طلب و افراطی با سوار شدن بر موج احساسات هواداران‌شان روزهایی تلخ را برای ایران اسلامی رقم زدند. آنها جشن مشارکت 80 درصدی مردم ایران در انتخابات دهم ریاست جمهوری را که رکوردی بی‌سابقه در تاریخ سیاسی جهان بود، تبدیل به عزا کردند. اردوکشی‌های خیابانی که علاوه بر آتش زدن اموال عمومی و تلفات جانی، دشمنان قسم‌خورده ملت را مصمم به اجرای تحریم‌های بیشتر و سخت‌تر کرد تنها گوشی‌ای از نتایج شوم قدرت‌طلبی شیطانی رهبران این جریان افراطی بود. با این حال چیزی نگذشت تا غبار فتنه فرونشست. هوادارانی که دل در گرو انقلاب اسلامی ایران داشتند با مشاهده نفاق رهبران‌شان روز به روز بیشتر از آنان فاصله گرفتند و سرانجام در 9 دی 1388 ملت متحد ایران در خیابان انقلاب اسلامی به هم رسیدند و اجتماعی تاریخی را رقم زدند.
حالا پس از گذشت 9 سال، سردمداران آن خشونت‌های افسارگسیخته خیابانی به خیال اینکه همه چیز به فراموشی سپرده شده با حقد و کینه بیشتر و البته زبانی درازتر برگشته‌اند؛ غافل از اینکه ملت ما هرگز تاریخ را فراموش نخواهد کرد. به همین منظور لازم دیدیم تا در آستانه نهمین سالگرد اجتماع تاریخی نهم دی‌ماه 88 متن اعترافات برخی اعضای فعال در کودتای ناکام سال 1388را بازخوانی کنیم. متن حاضر قسمت‌هایی تکان دهنده از اعترافات این فتنه‌گران است که در جلسات رسیدگی قضایی به پرونده‌شان بازگو کرده‌اند. این مجموعه تحت عنوان «مجموعه اعترافات فتنه هشتاد و هشت» توسط «مرکز اسناد انقلاب اسلامی» برای اولین بار در سال 1391 به چاپ رسید و حالا قسمتی از آن در مقابل شما قرار می‌گیرد تا از منظری تازه آن روزها را به قضاوت بنشینید.
مقدمه
انتخابات در نظام جمهوری اسلامی از بدو تاسیس آن همواره نماد مردم‌سالاری دینی و جایگاهی برای سنجش حضور مردم در دفاع از آرمان‌های آن، محسوب شده است. جریان‌های معاند داخلی و خارجی نیز به دلیل حساسیت بالای آن، همواره قبل و پس از انتخابات‌ها به تحرکات مسموم خود پرداخته‌اند تا ضمن تحریف حضور مردم، با سخن راندن از عدم تاثیر رای ملت به دلیل ادعای واهی تقلب، موجبات دلسردی و ناامیدی مردم ایران را فراهم ساخته و پایه‌های مردم‌سالاری نظام را سست نمایند. همین اقدامات بود که انتخابات دهم ریاست‌جمهوری را که با رای حیرت‌انگیز مردم ایران می‌رفت تا جشن سراسری برای ملت باشد، به شرنگی تلخ سوق داد.
در این انتخابات عوامل داخلی، که همه آنها لزوما پیش از این معاند نظام نبودند، جهالت ورزیدند و از تقلب گسترده در انتخابات دهم سخن گفته و بر طبل ابطال انتخابات کوبیدند. شورش‌های خیابانی شکل گرفت و خیابان‌های پایتخت صحنه اردوکشی خیابانی شد. احساسات و هیجانات جای تدبیر و بصیرت را گرفت و افرادی که فریب فتنه‌گران را خورده بودند به تنش‌آفرینی پرداختند. بی‌شک در این شرایط وظیفه هر حکومت است که با اقدامات قانونی از هرج و مرج جلوگیری به عمل آورد و امنیت و آرامش را به شهروندان برگرداند. حوادث پس از انتخابات سال 88، متاسفانه خسارت‌های مالی و جانی فراوانی به‌بار آمد که می‌توان از یک‌سو به شهادت بسیجیان و مردم انقلابی اشاره نمود و از طرفی دیگر به حوادث تلخ بازداشتگاه کهریزک اشاره کرد.
متاسفانه عناصر شکست‌خورده در انتخابات، به دنبال حوادث تاسف‌بار ناشی از اردوکشی خیابانی، به بهانه پیگیری امور زندانیان انتخابات، کمیته غیرقانونی را تشکیل داده تا به فعالیت تبلیغی علیه نظام جمهوری اسلامی روی آورده و به سیاه‌نمایی علیه انقلاب بپردازند. کمیته پیگیری که آقایان علیرضا بهشتی و مرتضی الویری، نمایندگان موسوی و کروبی، در حکم موسسان و دست‌اندرکاران آن شناخته می‌شدند، در تهیه و ارائه لیست ساختگی 72 نفر کشته شده در انتخابات(کشته‌سازی) برای تحریک و به بازی گرفتن احساسات مذهبی ملت ایران کوشید. آنان در اقدامی دیگر مدعی دفن مخفیانه کشته‌شدگان حوادث انتخابات در بهشت زهرا شدند. انتشار و پیگیری ادعای واهی تجاوز و آزار جنسی از جمله تحرکات ضد امنیتی کمیته بود که در راس این اقدام می‌توان از سناریوی ساختگی و فاش شده قتل سعیده پورآقایی نام برد. اما کمیته پیگیری زمانی که دیگر نتوانست به سیاه‌نمایی و ادعاهای واهی خود ادامه دهد، با سناریوی خودساخته حمله ماموران به دفتر پیگیری و خروج اسناد دفتر توسط ماموران سعی در القای آن برآمد که حکومت تاب تحمل کمیته را نداشته و اسناد و مدارک مهم بازداشت‌ها را از دفتر خارج کرده تا با نابودی آنها، از پاسخگویی فرار کند.
کتاب پیش رو به کالبدشکافی تحرکات ننگین و ضد انقلابی کمیته غیرقانونی موسوی و کروبی برای پیگیری امور زندانیان فتنه می‌پردازد و با بازگشایی پرونده امنیتی دو تن از اصلی‌ترین عوامل کمیته مذکور، خوانندگان محترم را از ظلم‌هایی بزرگ که بر نظام در حوادث پس از انتخابات رفت، آگاه می‌کند؛ ظلم‌هایی که در ابراز ندامت یکی از عوامل اصلی کمیته پیگیری به طور واضح نمایان است.