خبر آن‌لاین که توسط کسانی چون دبیر اطلاع‌رسانی دولت و رئیس سازمان سینمایی اداره می‌شود، نوشت: آمارها نشان می‌دهد حجم مراجعه مردم به رستوران‌ها، از لوکس‌ترین‌ها تا معمولی‌ترین‌ها بین 30 تا 70 درصد کاهش یافته است.
حالا این روزها نبود غذایی که در منوهای رستوران‌ها درج شده چندان عجیب نیست چرا که بسیاری از رستوران‌داران می‌گویند به دلیل آنکه تعداد مشتریانشان کم شده است، ترجیح می‌دهند غذاهای پرمخاطب‌تر را آماده کنند.
آمارهای بانک مرکزی نشان می‌دهد سه درصد از درآمد پردرآمدترین یا ثروتمندترین دهک ایران به هتل و رستوران اختصاص می‌یابد این در حالی است که این رقم برای اولین دهک با فقیرترین‌ها بسیار ناچیز است.
مهدی تقوی، کارشناس اقتصادی و استاد دانشگاه علامه طباطبایی در پاسخ به این سؤال می‌گوید: در دوره‌هایی که نرخ تورم افزایش انفجاری را تجربه می‌کند، مردم غالباً از هزینه‌های غیر ضروری می‌زنند. هر چند اطلاق هزینه غیر ضروری به این دست هزینه‌ها منطق چندانی ندارد اما بسیاری از خانوارها چاره‌ای جز این ندارند.
وی در این خصوص گفت: تفریح، سفر، خرید کالاهای فرهنگی چون کتاب و فیلم و...، رفتن به سینما و تئاتر و کنسرت‌های موسیقی غالباً توسط طبقه متوسط صورت می‌گیرد اما باید توجه داشت که این رفتار اقتصادی سبب می‌شود که مشکلاتی در عرصه فرهنگی رخ دهد.
خبر آن‌لاین افزود: بررسی‌ها نشان می‌دهد در سال جاری قیمت هر متر مربع واحد مسکونی افزایشی برابر با 91 درصد را تجربه کرده است. نرخ دلار نیز همپای دیگر ارزها از محدوده 3800 تومان در بهمن ماه سال گذشته به یازده هزار و چهارصد تومان در سال جاری رسیده است. سکه نیز در رفت و برگشت‌ها پا را از محدوده یک میلیون تومان به کانال چهار میلیون تومان گذاشته و از این رو برآوردها دلالت بر کاهش شدید قدرت خرید و ارزش پول ملی در سال جاری دارد.
این اذعان خبرگزاری دولتی در حالی است که همین رسانه 19 بهمن 92 (مقارن با توزیع سبد کالا) در تحلیلی موهن با عنوان «جایزه بهترین کارگردانی برای حسن روحانی؛ در حاشیه چگونگی توزیع کالاهای اساسی» نوشت: «توزیع سبد کالا به مردم با شیوه‌ای که انجام شد، نه یک اتفاق بود و نه عملی که تبعات آن برای روحانی و مردانش غیرقابل پیش‌بینی باشد. او دقیقاً همین اتفاق - ازدحام، دعوا و مرافعه و احیاناً له شدن در زیر دست‌وپا را پیش‌بینی می‌کرد و اصلاً آن را برای پیشبرد استراتژی خارجی خود لازم داشت]!![ به عبارت دیگر روحانی به یک نمایش داخلی برای ارائه در جشنواره‌های سیاسی خارجی نیازمند بود. نگاه کنیم به اظهارات اخیر وندی شرمن که گفته است «شما در اخبار دیدید که ایران اخیراً به طور قابل مشاهده‌ای غذا بین مردم فقیر جامعه‌اش توزیع کرده تا نشان دهد کاهش هدفمند و محدود تحریم‌ها، تأثیر مستقیم بر مردم این کشور داشته است.» به هر حال این دقیقاً همان نتیجه‌ای بوده که روحانی از توزیع سبد کالا در میان مردم داشته است، این که تحریم‌ها بر روی مردم ایران تأثیر مستقیم و انکارناپذیر داشته؛ این که اوضاع اقتصادی مردم ایران نه تنها روبه‌راه نیست بلکه حاضرند برای چند عدد مرغ و چند کیلو برنج با یکدیگر درگیر شوند... درست است که روش توزیع سبد کالا چندان مناسب نبود، اما اگر با این نمایش بتوان جایزه اول بهترین اثر را در فستیوال سیاست جهانی به خود اختصاص داد، به تحقیر چند روزه‌ای که بازیگران آن شدند، می‌ارزید.»!