روزنامه سازندگی دو سال قبل، عکس تمام صفحه خود را به مکرون اختصاص داد و تیتر زد «اوبامای فرانسوی»! همین روزنامه دیروز مجدداً عکس تمام‌قد صفحه اول را به مکرون اختصاص داد و تیتر زد: «پیروزی پوپولیسم بر لیبرالیسم/ مکرون عقب‌ نشست».
این روزنامه همچنین در سرمقاله خود به قلم محمد قوچانی نوشت: اصلاحات ساختاری همواره دشمنان ساختاری دارد و این همان بحرانی است که امروز (در سال 1397) امانوئل مکرون رئیس لیبرال جمهوری فرانسه با آن مواجه است و دیروز (در سال 1396) حسن روحانی، رئیس‌جمهوری ایران با آن مواجه بود. سعید لیلاز اقتصاددان آزادیخواه چندی پیش در کنگره کارگزاران سازندگی ایران سخنی گفت که در هیاهوی نقدهای او به دولت پوشیده ماند: او علت غایی شورش دی ماه 96 را بازگشت دولت روحانی از اصلاحات ساختاری در بودجه 97 دانست. شورشی که به هدف اصلی خود رسید و در نهایت دولت را یک گام به عقب برد و اصلاحاتی که حتی رئیس سازمان برنامه و بودجه دولت روحانی هم دیگر از آن حرف نزد و اکثریت ظاهراً اصلاح‌طلب و اعتدال‌گرای مجلس شورای اسلامی خود در حذف آن به سود رأی مردم عقب‌نشینی کرد؛ همان اتفاقی که در سال‌های ابتدایی دهه 70 خورشیدی بر سر برنامه تعدیل اقتصادی دولت اکبر هاشمی رفسنجانی آمد و با شورش‌های حاشیه شهری و عدم حمایت نهادهای سیاسی به خصوص مجلس وقت (که در دست محافظه‌کاران بود) و حمله روشنفکران و روزنامه‌نگاران جناح چپ بایگانی شد.
وی می‌افزاید: پیروزی پوپولیسم بر لیبرالیسم البته ایران و فرانسه ندارد. جمهوری فرانسه خود را یک جمهوری اجتماعی می‌داند که کمتر از جمهوری شوروی، سوسیالیستی نیست. اولین حکومت کمونیستی جهان در پاریس شکل گرفت. هنوز دولتی‌ترین اقتصاد جهان غرب در فرانسه حاکم است. هنوز اصلی‌ترین دو قطبی در فرانسه میان سوسیالیست‌ها و محافظه‌کاران است و این فقط امانوئل مکرون است که از راه سوم؛ لیبرالیسم حرف می‌زند. همان تنها سیاستمدار جهان که فیلسوفی مانند یورگن هابرماس نومارکسیست گفته است که تنها می‌توان به او در برابر نومحافظه‌کاری اقتدارگرایانه دونالد ترامپ امیدوار بود.
روشن است که روشنفکران ایران هم مانند بسیاری از روشنفکران جهان به اقتضای روشنفکران پاریس این روزها در ستایش سوسیالیسم و در نکوهش لیبرالیسم و نئولیبرالیسم سخن می‌گویند و ناشیانه دولت مکرون را که تنها سنگر مقاومت در برابر نومحافظه‌کاری دونالد ترامپ است نقد خواهند کرد. اما تاریخ قضاوت خواهد کرد که تنها اصلاح‌طلبی واقعی اصلاح‌طلبی ساختاری در اجتماع و اقتصاد و رهایی انسان از انقیاد دولت است. عدالت در رهایی از دولت است نه در بردگی و بندگی دولت. شاید امروز پوپولیسم در برابر لیبرالیسم پیروز شده باشد اما این صدای پای فاشیسم است که به جای صدای شکستن استخوان‌های آزادیخواهی به گوش می‌رسد.
مغالطه روزنامه شرق در حالی است که روزنامه فرانسوی لیبراسیون درباره جنبش جلیقه زردها تصریح کرد: شرایط فرانسه، وضعیت انقلابی را نشان می‌دهد و 80 درصد مردم با مطالبات جلیقه زردها موافق هستند.
یادآور می‌شود شبه‌لیبرال‌های غربگرا در دولت سازندگی با ادعای تعدیل اقتصادی، رکورد تورم 49/6 درصد را بر جای گذاشتند و موجب اعتراضات مردم در شهرهایی مانند مشهد، اسلامشهر و... شدند. بازآفرینی همین سیاست‌ها در دولت روحانی به انضمام معطل کردن ظرفیت‌های اقتصادی ما با برجام، باعث شد همان موج مخرب تورمی دوباره پدیدار شود.
اما صرف‌نظر از این واقعیت، باید خاطرنشان کرد حزب اشرافی کارگزاران و بقیه لیبرال‌های اشرافی با وجود تظاهر به شعار دموکراسی و مردم‌سالاری، هر جا بروز حقیقی مردم‌سالاری و دموکراسی را خلاف منافع خود دیده‌اند- چه در ایران و چه در فرانسه و آمریکا- نام دموکراسی را به پوپولیسم (عوام‌زدگی و عوام‌گرایی) تغییر داده‌اند.