مرگ کودکان در زندان‌های انگلیس
نشریه گاردین در یاداشتی به شرایط نامناسب زندان‌های کودکان در انگلیس پرداخت و آمار هولناکی را در این رابطه ارائه داد.
گاردین در این یادداشت با اشاره به اینکه زندان‌های کودکان در انگلیس از هرگونه نظارت و اصلاحاتی دور است، تاکید کرد زمان آن فرارسیده که این روند متوقف شود. گاردین میگوید: این زندان‌ها که از زمان‌های گذشته برای مجازات کودکان در نظر گرفته شده بودند، در حال حاضر اصلا مناسب نیستند. در سال ۲۰۱۲ «جیک هاردی» ۱۷ ساله بود که در زندان خود را به دار آویخت. چند دقیقه پیش از این اتفاق افسران امنیتی از طریق دوربین‌های مداربسته شاهد دیگر کودکانی بودند که در اطراف سلول، وی را تشویق به خودکشی می‌کردند. «جیک» مانند بسیاری از کودکان زندانی، نیاز‌های آموزشی خاص و مشکلات روحی روانی خاص خود را داشت.اکثر ۸۶۱ کودک زندانی در انگلیس در موسسات مجرمان جوان و مراکز آموزش دوران حبس خود را می‌گذرانند. از هر ۱۰ کودک یک نفر در خانه امن کودکان نگهداری می‌شوند. این مراکز تنها مراکزی هستند که براساس قانون موظف به استخدام کارکنان با مدارک تحصیلی مرتبط هستند.زندان‌های کودک از دوران گذشته آغاز به کار کردهاند، زمانی که محدودیت‌ها یا عدم درک از مسائل رشد کودکان، ناتوانی یادگیری، اثرات سوءاستفاده و بیتوجهی یا خشونت در دوران کودکی وجود داشت. این فاکتورها در زندان‌های کودکان به مراتب نامناسب‌تر است. دو موسسه از مجموع چهار موسسه ساخته شده در دهه‌های ۵۰ و ۶۰ قرن نوزدهم میلادی در انگلیس به عنوان مدارسی صنعتی (YOI) برای کودکانی ساخته شدند که با مشکلات قانونی مواجه بودند. دو موسسه دیگر نیز بعدا برای اصلاح و حبس مردان جوان ساخته شدند.تقریبا نیمی از زندانیان کودک از جوامع سیاهپوست و اقلیت‌ها هستند. از هر ۱۰ نفر چهار نفر از سیستم مراقبتی برخوردارند و نیمی از کودکان YOI توانایی خواندن و نوشتن در حد مهارت‌های مقدماتی دانش‌آموزان در سطح ابتدایی را دارند. هفت کودک از ۱۰ کودک زندانی پس از آزادی در مدت زمان کمتر از یک سال مجددا مرتکب جرم می‌شوند. بیش از یک سوم جوانانی که در سال‌های ۲۰۰۸ تا ۲۰۱۲ در زندان مردند، در واقع کودک بودند.براساس یک بررسی مستقل در سال گذشته، YOIها اساسا برای مراقبت یا بازپروری کودکان مناسب نیستند و کودکان در سال گذشته کمتر از ۱۴ ساعت را در کلاس‌های آموزشی YOI صرف کردند. ضمن این که مسئولان گفتند که اصلا اطلاعی از آموزش‌های ارائه شده در زندان به کودکان ندارند. در فقدان آموزش مقابله با ترس، اضطراب و خشم کودکان، افسران زندان‌ها از این روش‌ها به عنوان شیوه‌هایی که نسل به نسل منتقل شده استفاده می‌کنند. تبعیض نژادی، محدودیت، استفاده از مجازات‌های بدنی، حبس در سلول انفرادی، محرومیت از امتیازات، تنبیهات مختلف و کاربرد ابزار‌های ضد شورش از آن جمله‌اند. Childline در تابستان سال جاری از سوءاستفاده گسترده جنسی از کودکان در زندان‌ها خبر داد. این تنها شامل مواردی می‌شود که کودکان از این مرکز درخواست کمک کرده بودند. در بازه زمانی ۲۰۱۲ تا ۲۰۱۶، این گزارشات ۲۴ مورد بود که شامل تجاوز جنسی یک رئیس زندان نیز می‌شد.کودکان زندانی در پاسخ به سوال بازرسان مبنی بر این که خواهان ایجاد چه تغییراتی در زندان‌ها هستند، اعلام کردند افزایش مدت زمان خارج از سلول‌ها تنها چیزی است که می‌خواهند.حقیقت این است که با تغییر نام این زندان‌ها در دهه‌های مختلف و وعده‌های فراوان برای اصلاحات تاکنون تغییری در این سیستم مشخص نبوده است.باید توجه داشت که این سیستم تاثیرات مخربی بر کودکان دارد و سبب ایجاد فاجعه خواهد شد.جیک هاردی یکی از ۳۴ کودکی بود که از سال ۱۹۹۰ تاکنون جان خود را در زندان‌های انگلیس از دست دادند. وی خود را کُشت، چون افسران فراموش کرده بودند آن شب نوبت تماس تلفنی وی با مادرش بوده است.
گاردین در این یادداشت با اشاره به اینکه زندان‌های کودکان در انگلیس از هرگونه نظارت و اصلاحاتی دور است، تاکید کرد زمان آن فرارسیده که این روند متوقف شود. گاردین میگوید: این زندان‌ها که از زمان‌های گذشته برای مجازات کودکان در نظر گرفته شده بودند، در حال حاضر اصلا مناسب نیستند. در سال ۲۰۱۲ «جیک هاردی» ۱۷ ساله بود که در زندان خود را به دار آویخت. چند دقیقه پیش از این اتفاق افسران امنیتی از طریق دوربین‌های مداربسته شاهد دیگر کودکانی بودند که در اطراف سلول، وی را تشویق به خودکشی می‌کردند. «جیک» مانند بسیاری از کودکان زندانی، نیاز‌های آموزشی خاص و مشکلات روحی روانی خاص خود را داشت.اکثر ۸۶۱ کودک زندانی در انگلیس در موسسات مجرمان جوان و مراکز آموزش دوران حبس خود را می‌گذرانند. از هر ۱۰ کودک یک نفر در خانه امن کودکان نگهداری می‌شوند. این مراکز تنها مراکزی هستند که براساس قانون موظف به استخدام کارکنان با مدارک تحصیلی مرتبط هستند.زندان‌های کودک از دوران گذشته آغاز به کار کردهاند، زمانی که محدودیت‌ها یا عدم درک از مسائل رشد کودکان، ناتوانی یادگیری، اثرات سوءاستفاده و بیتوجهی یا خشونت در دوران کودکی وجود داشت. این فاکتورها در زندان‌های کودکان به مراتب نامناسب‌تر است. دو موسسه از مجموع چهار موسسه ساخته شده در دهه‌های ۵۰ و ۶۰ قرن نوزدهم میلادی در انگلیس به عنوان مدارسی صنعتی (YOI) برای کودکانی ساخته شدند که با مشکلات قانونی مواجه بودند. دو موسسه دیگر نیز بعدا برای اصلاح و حبس مردان جوان ساخته شدند.تقریبا نیمی از زندانیان کودک از جوامع سیاهپوست و اقلیت‌ها هستند. از هر ۱۰ نفر چهار نفر از سیستم مراقبتی برخوردارند و نیمی از کودکان YOI توانایی خواندن و نوشتن در حد مهارت‌های مقدماتی دانش‌آموزان در سطح ابتدایی را دارند. هفت کودک از ۱۰ کودک زندانی پس از آزادی در مدت زمان کمتر از یک سال مجددا مرتکب جرم می‌شوند. بیش از یک سوم جوانانی که در سال‌های ۲۰۰۸ تا ۲۰۱۲ در زندان مردند، در واقع کودک بودند.براساس یک بررسی مستقل در سال گذشته، YOIها اساسا برای مراقبت یا بازپروری کودکان مناسب نیستند و کودکان در سال گذشته کمتر از ۱۴ ساعت را در کلاس‌های آموزشی YOI صرف کردند. ضمن این که مسئولان گفتند که اصلا اطلاعی از آموزش‌های ارائه شده در زندان به کودکان ندارند. در فقدان آموزش مقابله با ترس، اضطراب و خشم کودکان، افسران زندان‌ها از این روش‌ها به عنوان شیوه‌هایی که نسل به نسل منتقل شده استفاده می‌کنند. تبعیض نژادی، محدودیت، استفاده از مجازات‌های بدنی، حبس در سلول انفرادی، محرومیت از امتیازات، تنبیهات مختلف و کاربرد ابزار‌های ضد شورش از آن جمله‌اند. Childline در تابستان سال جاری از سوءاستفاده گسترده جنسی از کودکان در زندان‌ها خبر داد. این تنها شامل مواردی می‌شود که کودکان از این مرکز درخواست کمک کرده بودند. در بازه زمانی ۲۰۱۲ تا ۲۰۱۶، این گزارشات ۲۴ مورد بود که شامل تجاوز جنسی یک رئیس زندان نیز می‌شد.کودکان زندانی در پاسخ به سوال بازرسان مبنی بر این که خواهان ایجاد چه تغییراتی در زندان‌ها هستند، اعلام کردند افزایش مدت زمان خارج از سلول‌ها تنها چیزی است که می‌خواهند.حقیقت این است که با تغییر نام این زندان‌ها در دهه‌های مختلف و وعده‌های فراوان برای اصلاحات تاکنون تغییری در این سیستم مشخص نبوده است.باید توجه داشت که این سیستم تاثیرات مخربی بر کودکان دارد و سبب ایجاد فاجعه خواهد شد.جیک هاردی یکی از ۳۴ کودکی بود که از سال ۱۹۹۰ تاکنون جان خود را در زندان‌های انگلیس از دست دادند. وی خود را کُشت، چون افسران فراموش کرده بودند آن شب نوبت تماس تلفنی وی با مادرش بوده است.