روزنامه سازندگی در حالی این عنوان را برای نشست حزب متبوع خود برگزیده، که مشی طیف سیاسی کارگزاران نوعاً در معارضه با جمهوریت بوده است. سران این حزب (امثال عبدالله نوری و مهاجرانی) سال 75 در حالی که دومین دور ریاست جمهوری آقای هاشمی به پایان می‌رسید و قانوناً باید کنار می‌رفت، به تکاپو افتادند تا با سخنرانی و سناریونویسی مطبوعاتی چنین القا کنند که نیاز و مصلحت کشور، دست بردن در قانون اساسی برای تمدید ریاست جمهوری آقای هاشمی است! آنها البته در این پروژه موفق نشدند اما با نوعی اغواگری سیاسی و ائتلاف با طیف موسوم به چپ نوشتند در قدرت باقی بمانند. برخی سران همین طیف دو دهه قبل قائل به انتخابات محدود و مدیریت شده بودند و به نظام پیشنهادمی‌کردند که این‌گونه، خاطر جمع‌تر است ولو اینکه با کاهش مشارکت مردم مواجه شد و البته رهبر حکیم انقلاب جلوی این سناریو ضد جمهوریت را هم گرفتند.
نکته دیگر اینکه برخی سران حزب اشرافی کارگزاران (مرعشی، عطریانفر، لیلاز و...) جزو سران شورشگری علیه انتخابات و جمهوریت در سال 88 بودند و بازداشت و محاکمه و محکوم شدند.
با این اوصاف خنده‌دار به نظر می‌رسد که ارگان کارگزاران، دم از «جمهوری» بزند و ژشت جمهوری‌خواهی بگیرد.